Lucky Luke weet het allemaal niet meer. Duizend keer heeft hij de Daltons gevangen. Tweeduizend keer heeft onze lonesome cowboy het Wilde Westen gezuiverd van elk geboefte. Dit is zijn voorspelbare heldenleven. Dit kan hij als de beste. Bovendien was hij de eerste die het in zijn hoofd haalde om op zijn eigen schaduw te schieten. Dat maakt hem toch relevant, niet? Maar waarom vindt zijn Jolly Jumper dit niet meer tof? De oude knol heeft het helemaal gehad met die snoever die zelfs gestopt is met op strohalmpjes te kauwen. Bovendien negeert hij elke poging van zijn baas om contact met hem te zoeken. Lucky Luke kan daar absoluut niet mee om en doet er alles aan om de aandacht te trekken van zijn ooit zo trouwe viervoeter. Maar zoals steeds focust een held zich hierbij alleen op zichzelf. Luke probeert een nieuw uniform, haalt zijn beste herinneringen op,... Niets helpt. Misschien valt alles weer in zijn plooi als ze samen de Daltons begeleiden wiens moeder is ontvoerd.

Het is nogal wat de voorbije maand: Sidonia met borsten, Robbedoes op zijn Vlaams, de Rode Ridder op een Harley, Fanny die mishandeld wordt en Jommeke die nu ook per se volwassen wil worden. De Nederlandstalige stripwereld blijft er met elke restyling in slagen de media te kapen. Bij onze zuiderburen lukt dit trucje enkel nog als ook het album echt grensverleggend is. Zo veroverde de bewerking van Matthieu Bonhommes De Moordenaar van Lucky Luke vorig jaar alle stripharten. En nu worden we weer verrast door deze pastiche van Guillaume Bouzard.

Beide auteursbewerkingen kunnen niet verder uit elkaar liggen. Terwijl Bonhomme de held in Lucky Luke bovenhaalt, gaat Bouzard voor de gulle lach. En of hij daarin geslaagd is! We hebben gegniffeld, gelachen en luidop gebulderd met deze strip. Alles zit erin: platte Averell-moppen, tonnen eerbetoon van Dr. Doxeys Elixir tot Western Circus, visuele grappen tot doordenkertjes van een cipier die een Dalton wijst op zijn kleurenblindheid. Dit is gewoonweg de max! Bovendien is dit een echte Lucky Luke. De egale inkleuring, de overvloedige profieltekeningen en de kadrering zijn vintage Morris. Geloof ons maar. Ondanks de nonchalant ogende tekenstijl is dit geen haastwerk.

We kunnen alleen maar hopen dat de Nederlandstalige media ook deze bewerking haar vijf minuten roem gunt. Jolly Jumper Antwoordt Niet Meer is immers de beste Franse humorstrip in jaren.