Zullen we met de kritiek beginnen? Ja? Oké, in de eerste prent ontbreekt een woord in de tekstballonnen, en haast elke scènewisseling wordt er herhaald dat we ons bevinden "in het jaar 3852 ten tijde van de confederatie". Het verhaal is een tikje voor de hand liggend. Miskende held, slechte heerser, team moet samenwerken ondanks hun verschillen, je kent het wel. Er is zelfs een Kowalski, zowat de grootste clichénaam in oorlogs- en sciencefictionverhalen. Een trope heet zoiets in vaktermen. Tot zover de kritiek. Want eerlijk is eerlijk, voor de rest is er niets, maar dan ook niets mis met deze reeks.

De grote ster is de stijl waarin het getekend/ingekleurd is. We schrijven het met opzet zo, omdat de digitale manier om de achtergronden te tekenen haast geen gebruik maakt van een omlijnend... lijntje. Kleurvlakken worden digitaal aangebracht en vormen zo een prachtig geheel waar we heel lang kunnen naar kijken.

De tekenaar is duidelijk geen prutser. Spannende lay-outs en pagina-indelingen die je pas opvallen eens je erop begint te letten, en zowaar een knipoogje naar La Mort de Marat. Nounou, "dat is geen kattepis", brommen wij dan.

De bemanning van het onoverwinnelijke oorlogsschip de Jolly Roger blijft dus verder strijden tegen de hele confederatie, onder leiding van de miskende held James Munro. In de confederatie zelf is ook niet alles koek en ei, want de president laat zich om de vinger winden door de bevallige actrice Rebecca. Dat zint zijn trouwe assistente niet, en de eerste stappen naar een coup worden gezet. De rebellen laten ook van zich horen en richten hun blik zowel op de Jolly Roger als op Vexton.

Nog één album en het verhaal is gedaan. Wees geen oen, en haal deze albums in huis. In welk jaar ten tijde van de confederatie dan ook.