Straks begint het zombiegenre nog mateloos te vervelen door een overvloed aan zombiestrips. Vooralsnog blijven we graag onze tanden zetten in de lekkerste brokjes en daar is Olivier Peru's Zombies nog steeds een van.

Deel 4, de start van de tweede cyclus, opent met een hoopgevende proloog. Een gemaskerde man graaft een groeiend plantje uit en neemt het beschermend mee naar een verlaten metropool in de VS. Met zichtbaar gemak splijt hij het hoofd van een naderende zombie open met een bijl en snijdt een stuk vlees van zijn been. Zijn portie proteïnen heeft hij weer binnen handbereik. Hij rekent ook af met een mens en stelt zich de vraag of hij nog wel zelf een mens is. 24 jaar terug in de tijd start het werkelijke verhaal van deze strip. Er kan nog een normaal leven geleid worden hoewel de zombieplaag een uitdeinend feit is. Er zijn ontsmette zones waar mensen veilig kunnen leven, maar waakzaamheid is geboden. Bovendien wil het samenleven weleens tegenvallen als er tegenstrijdige meningen zijn. Elders worden er voorbereidingen getroffen om de mensheid zo pijnloos mogelijk uit te laten sterven waarop een elite een nieuwe beschaving zou kunnen opbouwen. Ondertussen trekt een groepje op missie om goed nieuws te verkondigen aan andere overlevenden die zich groepeerden. Op het platteland vangt het goed menende groepje bot bij de gelovige Jozef alias De Prediker en zijn kudde. Volgens Jozef komen de buitenstaanders alleen maar verderf brengen. Maar eigenlijk heeft hij iets te verbergen...

Ondanks de vele personages, waarbij enige diepgang meestal afwezig blijft, overziet Olivier Peru ongestoord zijn schaakbord. Het spel, en hoe de pionnen in een situatie worden gestuurd, primeert. De Kudde is rijk aan pionnen en situaties terwijl het spel een jachtig verloop kent en al een eerste reeks climaxen oplevert. De tekeningen van Sophian Cholet hebben ons nog niet eerder zo sterk aan Naoki Urasawa (Monster, 20th Century Boys) doen denken en dat is een groot compliment. Andermaal bewijst ook Jean Bastide wat voor getalenteerde inkleurder hij wel is. De som van de drie delen, de tekenaar, scenarist en inkleurder, is en blijft een ijzersterke reeks.

Met zo'n voorbeeld kan de spin-off Zombies Nechronologies, met verhalen die zich in andere steden afspelen (Parijs in deel 1, Stockholm in deel 2), alleen maar tegenvallen. Het staat inderdaad in de schaduw van Zombies. De tekeningen van Arnaud Boudoiron zijn zielloos, wat prima werkt voor zombies en niet voor de mensen die ze bekampen. Hij weet anders wel de claustrofobische sfeer te pakken van een verdieping in een kantoorgebouw waar collega's zich met hun familie terugtrekken. De last begint al met het rantsoen, want "het einde van de wereld staat hier, op dit blik, als deze datum vervallen is en wij niets meer te bikken hebben". Een terechte opmerking, temeer omdat flashforwards en flashbacks duidelijk maken dat er sowieso slachtoffers vielen.

Ook dit scenario van Olivier Peru is er eentje om vingers van af te likken en te knabbelen tot de vingerkootjes bloot komen te liggen. Van de spanning natuurlijk. Hoe dan ook blijft de hoofdreeks de sterkste van de twee zombiereeksen.