En toen stelde de opperpief ons plots voor de volgende uitdaging: "Wedden voor een bak Westmalle Tripel dat je deze Sus en Wis nummer 339 niet kunt bespreken zonder de volgende woorden te gebruiken: make-over, bril, kinderstrip en borsten. 3-2-1 go...”

Nu hebben we ooit nog heel wat zotte dingen gedaan voor een bak trappist, maar dit tartte toch wel alle verbeelding. De man weet wel hoe hij ons kan raken... Een poging...

Boem! Paukeslag! We beginnen stilaan te geloven dat Standaard Uitgeverij geen enkele nieuwe strip uit hun fonds nog kan aankondigen zonder de pers te bestoken met een karrenvracht aan superlatieven. Ook bij deze De Planeetvreter is het weer zover. Al enkele weken kregen we met mondjesmaat de nodige info toegespeeld over de vernieuwingen die men in petto had voor het voormalig paradepaardje van de uitgeverij, dat nu toch al enkele jaren achterop lijkt te hinken bij De Kiekeboes van deze wereld. Kwatongen beweren trouwens dat dit wel eens de laatste strohalm voor de reeks zou kunnen zijn... Ondertussen kregen we via diverse kanalen al de eerste indrukken binnen over dit nieuwe album en die waren (en dan drukken we ons nog zacht uit) niet onverdeeld positief.

In de loop van de jaren heeft deze familiestrip al regelmatig de nodige wijzigingen ondergaan zodat hij steeds de vinger aan de pols bleef houden, maar nog nooit werd dit met zoveel bombarie aangekondigd. Als je deze restyling echter vergelijkt met die van de vroege jaren 1970 (toen Paul Geerts het tekenpotlood overnam van Willy Vandersteen), kun je alleen maar stellen dat de aanpassingen nu redelijk braafjes zijn. Op zich is dit geen wonder, aangezien het nog steeds Luc Morjaeu is die de tekeningen verzorgt. De grote verandering zit deze keer in de lay-out die nu een stuk flashier is en de klassieke vierstrookjespagina regelmatig overstijgt. Dit vinden we zeker niet verkeerd, ook al merk je dat de tekenaar nog wat zoekende is hoe hij zijn persoonlijke draai aan deze nieuwe invulling moet geven.

Het verhaal draait deze keer rond twee marsmannetjes die ingevroren zijn in de (voorlopig nog) eeuwige ijslaag van de Noordpool. Dit roept nostalgische herinneringen op bij Jerom die in een ver verleden ooit hetzelfde meegemaakt heeft. Peter Van Gucht maakt van de gelegenheid gebruik om de nodige knipoogjes naar de rijke geschiedenis van deze reeks te geven: zo zagen we onder meer de Terranef uit De Gouden Splinter en de Sidonia uit De Amoureuze Amazone even passeren. Zonder al te drammerig over te komen, laat de scenarist de jonge lezers tussen de regels ook nog kennismaken met de verschrikkelijke gevolgen van de klimaatopwarming.

De Planeetvreter misstaat zeker niet tussen de recente albums uit de reeks, maar zorgt nu ook weer niet voor de met veel poeha aangekondigde kwaliteitsinjectie. En zo zullen we het album dan toch vooral herinneren als datgene waarin Wiske en Sidonia eindelijk borsten kregen.

BORSTEN?! Djuuuuuuuu!