Marc Sleen koesterde de laatste paar jaar van zijn leven nog de wens om het eenmalig uitgegeven Sleenovia in de reeks Nero onder te brengen. Dirk Stallaert (die de cover van deze uitgave tekende) had zelfs al een poging ondernomen om de strip te hertekenen. Maar we moeten erkennen dat de hele historische achtergrond van dit bijzondere avontuur zo speciaal is dat het anno nu ook niet meer is dan een zorgvuldig gerestaureerde reconstructie van een vervlogen hoofdstukje in de Vlaamse strip- en krantengeschiedenis.

Een krantenoorlog lag aan de basis van deze eigenaardige constructie waardoor Marc Sleen het verbod kreeg Nero te tekenen. Dat deed Wirel in zijn plaats. Wirel is het gezamenlijk pseudoniem van Willy Vandersteen en Karel verschuere, maar eigenlijk zat Studio Vandersteen, voornamelijk Edouard De Rop, achter de onwennige tekeningen van Sleenovia. Ze lassen nog een cameo in van Suske, Wiske, de vrienden en hun schepper Willy Vandersteen.

Het scenario is van Gaston Durnez die ooit het eerste verhaal van Detective Van Zwam, waaruit Nero voortvloeide, schreef. Het staat in dit album bol van de (verdoken) verwijzingen naar de rechtzaak, waardoor Nero van de ene dag op de andere in de krant een kap moest opzetten en de andere figuren een ander uiterlijk kregen. Durnez bedacht het land Sleenovia waarin alle mensen blijgezind zijn en Nero er de plak zwaait als president. De grondwet bestaat uit vijftig albums van Nero. Bij de inhuldiging van een standbeeld van Marc Sleen uit Nero — met kap — het genoegen het publiek te zeggen dat Sleenovia wil toetreden tot de UNO. Maar de Federatie van Serieuze Landen is tegen deze toetreding gekant en doet er alles aan om president Nero, die op weg is naar de UNO om zijn kandidatuur te verdedigen, te onderscheppen. De kolder en absurde humor, die eigen is aan Nero, is overvloedig aanwezig en de laatste pagina's leggen de befaamde krantenoorlog en de gevolgen helder uit, hoewel het een rechtentechnisch complexe materie blijft. Vooral het sappige en virtuoze taalgebruik van Durnez spreekt nu nog aan.

Uitgever Peter Bonte heeft ontzettend veel tijd gespendeerd aan het restaureren van de oude publicatie van het Nero-verhaal. De gewone softcovereditie (oplage: 800 exemplaren) telt 48 pagina's in zwart-wit met het volledige verhaal en acht informatieve pagina's van Yves Kerremans van Stichting Marc Sleen. Het formaat is hetzelfde als de albums van Standaard Uitgeverij. De hardcover op een groter formaat (zoals de overige Sleen-uitgaven van Bonte) telt niet minder dan 124 pagina's! Bovenop de inhoud van de softcovereditie staan er namelijk tientallen pagina's met àlle illustraties van een wedstrijd en artikels in die Het Nieuwsblad in 1965 publiceerde als promotie voor de overstap van Nero naar hun krant. Veel van die illustraties zijn van de hand van Pil of zijn anoniem werk, want Marc Sleen mocht in die periode zijn eigen stripfiguren dus niet tekenen. Elf pagina's zijn in kleur. Dit alles is nooit eerder in album verschenen en ook hier is grondig te werk gegaan om alles te restaureren voor een onberispelijke, kostbare uitgave. De oplage van deze versie bedraagt 500 exemplaren.

We moeten Bonte dankbaar zijn voor het opnieuw beschikbaar maken van dit best belangrijke album en vooral de nooit eerder gebundelde extra's. Maar wie zal hier het meest van genieten? Sleen-fanatici en -vorsers die in één zwik een volledig overzicht krijgen aangeboden of de Nero-liefhebbers voor wie dit buitenbeentje toch wat te ver van hun bed ligt?