De vriendschap tussen Aimé Vasten en Maarten Trouw is er een uit de boekjes. Hun toevallige ontmoeting in deel 1 leidde tot een standvastige relatie met het nodige respect voor elkaars tekortkomingen. Gezien de negentiende-eeuwse setting zou je je misschien aan een Oscar Wilde-achtige, allesverterende passie verwachten, maar Christophe Bec houdt het allemaal redelijk braafjes.

In het tweede deel slaagt Trouw er na het nodige vallen en opstaan eindelijk in om zijn leven op de rails te krijgen. Zowel op persoonlijk als professioneel vlak gaat het hem voor de wind en we gunnen het de sympathieke pee van harte. Vasten is geen mooi- of veelprater, maar het is wel dankzij zijn subtiele interventies dat Trouw op de cruciale momenten in zijn leven de juiste beslissingen neemt. In deel 3 komt aan heel wat mooie liedjes een jammerlijk eind. Revoluties, crisissen en Vastens aanslepende ziekte zorgen voor de nodige craquelures in het canvas. Het einde is helemaal niet zo happy, verre van zelfs...

Nu de trilogie afgewerkt is, mogen we de balans opmaken. Dat deze Vasten atypisch is voor het werk van Bec, hadden we al snel door: de man verlaat hier duidelijk zijn eigen platgetreden paden en maakt (hierdoor?) enkele vreemde keuzes. Zo speelt het verhaal zich af in een ongedefinieerd land en is er ook duidelijk voor steampunky achtergronden gekozen, maar uiteindelijk wordt dit gegeven misschien nogal weinig uitgediept. Het drieluik had zich dan ook even goed in het hier en nu kunnen afspelen, zonder dat het afbreuk had gedaan aan de fijne afwikkeling van het gegeven. Het geeft natuurlijk wel de gelegenheid aan tekenaar Paolo Mottura om het Disney-juk van zich af te gooien en te laten zien wat hij allemaal in zijn mars heeft. En we kunnen alleen maar zeggen dat we meer van deze artiest willen zien! Hoe hij goochelt met perspectiefwisselingen en camerastandpunten is om van te smullen en het houdt de vaart in het verhaal, zeker in combinatie met de langere tekstloze passages.

Vasten is dus uiteindelijk een geslaagde stijloefening gebleken, zowel voor de tekenaar als voor de scenarist. En zo kunnen we voorlopig nog altijd niks negatiefs zeggen over de nieuwe uitgeverij Microbe die heel secuur de krenten uit de Franse pap blijft vissen.