De reeks De Grote Zeeslagen opent met de slag bij Chesapeake en dat is semantisch toch wat bedrieglijk. Ja, het was een gevecht tussen twee naties op zee. Respectievelijk Frankrijk en England streden om het lot van de Amerikaanse opstand. Een zeeslag dus, maar groot was die bezwaarlijk te noemen. Het gerommel duurde slechts luttele uren. Als je bedenkt dat in deze nieuwe historische zeevaartreeks ook de zeeslagen van Lepanto (1571), Trafalgar (1805) en Jutland (1916) zullen volgen, dan is de slag bij Chesapeake naar grootte een slag in het water.

Toch hoort deze slag in de reeks thuis omwille van het morele en strategische belang. Frankrijk had, eigenlijk voornamelijk om aartsrivaal Engeland een hak te zetten, de kant van de Amerikaanse kolonisten gekozen die rebelleerden tegen hun overzees thuisland. Nabij Yorktown (Virginia) was al behoorlijk lang een Frans-Amerikaanse belegering bezig die Engeland koste wat kost wilde ontzetten. Daarvoor was maritieme getalsterkte bij Chesapeake Bay cruciaal. Wat maritiem specialist Jean-Yves Delitte hier mooi illustreert, is hoe strategie, poker en snelheid belangrijker zijn dan het lijkt. Belangrijker zelfs dan de uiteindelijke slag zelf. En in tussentijd verveelt de gewone, morrende matroos en soldaat zich stierlijk.

Wie het geïllustreerde relaas van een uitgebreide zeeslag verwacht, maakt zich dus best op voor een zilte douche, die evenwel niet te koud is. Het verhaal, opgebouwd rond enkele figuren uit elk van de drie strijdende partijen, is eigenlijk meer omlijsting van het gebeuren voorafgaand aan de zeeslag. Een zeeslag die dus toch wat uitgebreider was dan Delitte hier voorstelt. Een verhaal opbouwen rondom de zeeslag is een handig trucje om droge historische feiten te kunnen overbrengen zonder te veel te moeten knutselen aan de vertelwijze.

Delitte is wat ons betreft overigens meer een tekenaar dan scenarist. Hij verbeeldt de scheepvaart als geen ander. Patrice Pellerin en Marc Bourgne, om er maar een paar te noemen, zijn hierin ook uiterst getalenteerd, maar Delittes oog voor detail in bijvoorbeeld het tekenen van scheepstuigage is uniek. De enkele paginagrote driemasters die het album telt, zijn eenvoudigweg impressionant. De voor- en achtercover met z’n schuimende golven zijn een lust voor het oog. Nee, officieel tekenaar van de Belgische marine word je overduidelijk niet zomaar.

Minder veelzijdig is Delitte in het afbeelden van mensen. De gezichten die hij tekent zijn divers genoeg, maar zelden tekent hij een personage dat niet stilstaat. Af en toe stapt er een soldaat, lopen doet er zo goed als geen een. Dit is duidelijk een tekenaar die zijn sterktes kent en het tegenovergestelde uit de weg gaat. Storend is het niet, opvallend wel.

In de komende albums, enkele nog getekend door Delitte, andere door hem geregisseerd, verwachten we meer actie, eenvoudigweg omdat het meer uitgebreide zeeslagen waren in de zuivere zin van het woord.