Verdun. Ooit was dit een strategisch plaatsje van het machtige Frankrijk tegen buitenlandse invallen. Een stadje omringd door de Maas, wat bergen en gezegend met enkele oninneembare forten en een door Vauban versterkte citadel. Maar waar Attila de Hun niet in slaagde, wilden de Duitsers in 1916 wel doen lukken. Ze moesten en zouden Verdun veroveren. Zo konden ze het vastgelopen front in het Westen doorbreken en daarna lag de weg naar Parijs open. Tanks en pantservoertuigen waren nog niet uitgevonden, maar kanonnen des te meer. De Duitsers sleepten meer dan 1.200 stuks zware artillerie naar het front. Een nieuw tijdperk van oorlogsvoering zou aanbreken. Eenmaal de immense bommenregen alles zou hebben weggemaaid, zou de infanterie probleemloos kunnen oprukken. Zou... De werkelijkheid draaide enigszins anders uit. Op 21 februari 1916 werden volgens de Franse generaal Pétain meer dan een miljoen granaten afgevuurd. Tot in Parijs, enkele honderden kilometers verder op, trilden de ramen. Maar niet alle Franse soldaten waren gesneuveld. De overblijvers vochten als leeuwen. Op het einde van de eerste dag hadden de Duitsers amper twee kilometer terrein gewonnen. Ook waren de verliezen hoger dan oorspronkelijk gedacht. Een heel klein voorteken van wat komen ging. In de streek van het beruchte rode vierkant, genoemd naar het vele bloed dat in die paar kilometers modder is gedrongen, vielen uiteindelijk meer dan 263.000 doden en 492.000 gewonden.

Een strip over deze bloedige veldslag kon niet uitblijven. Het scenario van historicus Jean-Yves Le Naour volgt nauwgezet de chronologie van de geschiedenis. Dit eerste deel focust zich op de stugge Franse generaal Joseph Joffre die de Duitse troepenbewegingen negeerde, de eerste bombardementen en de komst van de zieke generaal Pétain naar het front. Het is logisch dat de Fransman zich focust op het lot van zijn landgenoten. Toch zet hij af en toe zijn roze bril op. De verbanning van de incapabele Joffre van het front naar Limoges, het ballingsoord voor mislukte generaals, werd bijvoorbeeld niet eens vermeld. Dit is een kleine smet op een voor de rest uiterst volledige en gedetailleerde geschiedenisstrip.

Bovendien is dit een verhaal dat leest als een continu ratelend machinegeweer. Dat heeft volgens ons veel te maken met het vakkundig storyboarden van de Fransman Marko. Die man is zijn geld waard! De Baskische tekenaar Iñaki Holgado voegt er vervolgens een dosis klasse tekenwerk aan toe. Kijk maar naar het silhouet van de doodskop op de cover.

Het uiteindelijk resultaat is een beklijvende oorlogsstrip. Geslaagd met vlag en wimpel.