Eén flauw zonnestraaltje in het weekend en haast elke wagenbezitter klit samen in een lange file richting kust. De rest kiest ervoor om uren opeengepakt te staan in overvolle treinen, samen met andere zandzoekers voorzien van opblaaskrokodillen, garnaalnetjes en frigoboxen. Er wordt gezweet, gevloekt en verwenst. Maar eenmaal hun oververhitte voeten het warme zand voelen, is alle stress vergeten. Die geur. Dat zicht! Dat gevoel! De zee heeft het allemaal. Haar magnetische aantrekkingskracht blijft toch iets ongelofelijks. Maar wij, laaglanders, zijn niet alleen in dit bizarre lemmingengedrag. Ook in Frankrijk weten ze er van.

Klasbakken David Prudhomme en Pascal Rabaté, die eerder al samen De Maria van Plastic maakten, besloten dit uniek menselijk kantje in kaart te brengen. Als voorbereiding namen ze deze zomer elk een strandstoel die ze in het mulle zeezand verankerden. En ze keken. De hele dag observeerden ze. Een ijsje en een Berlijnse bol in de hand. En ze lachten. Ze hadden hun onderwerp gevonden. Deze strip moest een uniek sociaal document worden over een van de laatste mysteries van het menselijk ras. En of ze daar in geslaagd zijn!

In plaats van voor Blankenberge, Scheveningen of Salou te kiezen, creëerden ze het fictieve kuststadje Poloyas. Het heeft alles: een camping, ijstentjes, een zandkastelenwedstrijd en zelfs een naaktstrand. Niet voor niets hebben ze er het fictieve zusterstadje van de bekende Zuid-Franse badplaats Palayas-les-Flots van gemaakt. Daar woonde ook de bekende cartoonist Albert Dubout zaliger die je ongetwijfeld kent van zijn overvolle Mordillo-achtige collages over kusttoeristen en strandtreintjes. En laat nu ook Poloyas zo'n bekend toeristentreintje hebben dat de dijk afhobbelt. Maar we wijken af.

Leve de Branding! heeft geen plot. Het geeft gewoon weer wat je ziet: mensen die naar het strand gaan, mensen die wat zonnen, plonzen en elkaar bekijken vanachter hun zonnnebril. Uiteindelijk gaan ze allen dolblij terug naar huis. Meer is Leve de Branding! niet. Maar die ene dag uit het leven van het stadje Poloyas houdt je wel een enorme spiegel voor. De auteurs slagen erin om elk mogelijk kustgedrag in kaart te brengen waardoor elke lezer zich op een bepaald moment wel betrapt voelt. Bovendien zit dit technisch subliem in elkaar. Verschillende personages passeren grotendeels los van elkaar de revue, maar soms raken de verhaallijnen elkaar en ontstaat de magie. Het is een groot traveling shot zoals je wel kent van Robert Altmans openingsscene van Short Cuts of de badkamerscène uit Kill Bill. Dit is heel straf gedaan.

Leve de Branding! is een prachtig kunstje over een van de vreemdste gedragingen van de homo sapiens, namelijk de lokroep van het strand. Het resultaat is pijnlijk herkenbaar, maar o zo grappig. Topstrip!