Jezelf overtreffen is geen lachertje. Zeker niet als je Manu Larcenet heet en het eerste deel van je reeks De Dagelijkse Worsteling vorig jaar de prijs voor het Beste Album in de wacht sleepte op het festival van Angoulême. De verwachtingen voor de opvolger van al dit moois waren dan ook hoog gespannen. En terecht. Tegen het Vergeten doet het onmogelijke en laat ons — deze flauwe woordspeling is sterker dan onszelf — het origineel zelfs wat vergeten (aanzetten, die lachband!).

"Het leven is een strijd", was één van de vaste uitspraken van mijn grootvader (naast "we hadden het fort van Eben-Emael nooit zo rap mogen opgeven" of "mijn neus is verstopt, helpt ge zoeken?"). Ook Larcenet lijkt ons ondermaanse bestaan niet onverdeeld rooskleurig te vinden. De Dagelijkse Worsteling schetst de beslommeringen van Marco, een uitgebluste fotograaf die kampt met de eerste symptomen van volwassenheid en onverklaarbare angstaanvallen. Ook de andere personages dragen een verleden met zich mee dat hen maar niet loslaat. Zo is er de veteraan uit de oorlog in Algerije, die gebukt gaat onder een enorm schuldgevoel, de arbeiders van een gedoemde scheepswerf die mijmeren over een gouden verleden et cetera. Zelfs Marco's vader, die aan Alzheimer lijdt, kan uiteindelijk niet vergeten.

Hoewel het bovenstaande al voldoende stof bevat voor een tranerige jaargang van McLeod's Daughters (elke dinsdag en donderdag te zien op VTM), is Tegen het Vergeten zeker geen droefgeestig album dat de nationale zelfmoordcijfers de hoogte zal injagen. En dat bewijst Larcenets ware meesterschap. Hij doorspekt zijn verhaal met mooie gedachten, herkenbare situaties en bovenal een warm en menselijk gevoel voor humor. Om nog maar te zwijgen over de "hele grote joints" die ook in dit album hun opwachting maken!

Over de tekenstijl die Larcenet in Tegen het Vergeten hanteert, kunnen we kort zijn. Die is namelijk nog altijd even sterk, met de typische dikke neuzen die de tekenaar aan zijn Fluide Glacial-periode heeft overgehouden en de cryptische tussenbladzijden vol realistische mannengezichten. God weet wat die daar staan te doen...

Ten slotte — voor we u opnieuw de grijze, wijde wereld inschoppen — willen we u nog even een vriendschappelijke tip meegeven: mocht u ooit het geluk hebben om Tegen het Vergeten in handen te krijgen, sla het album dan open op pagina 56, zoek het achtste prentje en lees wat ongetwijfeld dé stripzin van het jaar zal worden. Het zal u helpen met uw dagelijkse worsteling.