Wie is de indringer die Aaricia heeft betrapt in haar woning? Zal Wolvin slagen in haar opzet om de slang Nidhogg weer zijn plaats te laten innemen bij de wortels van de heilige boom Ygdrassil? Of zullen de zwarte Alfen in hun opzet slagen om de wortels van deze heilige boom af te hakken en zo het godenrijk en alle andere werelden in een donkere chaos doen belanden? Hoe zal het aflopen met de dwergen van Tjazhi? En mag de verstoten god Vigrid weer terugkeren naar het rijk van Odin, nadat diens vrouw Frigg hem had verstoten? Is de nieuwe sleutelbewaarster een waardig opvolger van haar losbandige voorganger? Dit zijn allemaal vragen die scenarist Yann handig uitzette in het vorige deel van Wolvin. Hij is een dermate vakman dat hij alle losse eindjes keurig aan elkaar knoopt in dit afsluitende verhaal.

Volgens de Thorgal-stamboom aan het einde van het album is dit ook meteen het laatste deel in de spin-off over Wolvin. Van de andere spin-off over Kriss van Valnor zullen nog twee delen verschijnen en de reeks over jonge jaren van Thorgal loopt vooralsnog gewoon door.

Hoewel Thorgal terecht een van de klassiekers is van de laatste decennia vinden we het niet erg dat de eerste spin-off nu afgerond is. Langzaam dreigde er overkill plaats te vinden en sleet lag nadrukkelijk op de loer. Dat geldt voor zowel het verhaal, maar zeker ook voor de tekeningen. In het begin waren we erg enthousiast over de kunsten van Roman Surzhenko, maar het lijkt er op dat het hoge verschijningstempo zijn tol begint te eisen. Details worden minder en soms komt het over als haastwerk en dat verdient een stripmonument als Thorgal zeker niet.

Langzaam krijgt Xavier Dorison steeds meer de ruimte om de hoofdreeks op te zetten zoals hij wil en daar zijn we erg benieuwd naar. Dat de man talent heeft, bewijst hij met zijn andere topper Undertaker.