"Doden is een kunst..." staat er op de backcover te lezen en dat neemt vijftiger Enrique Rodríguez Ramírez wel heel letterijk. Niet alleen kom je aan de hand van zijn boeiende monologen te weten hoe hij de perfecte moord pleegt met "het leven" als kostbaarste en moeilijkst te hanteren materiaal, maar hij voegt er een extra dimensie aan toe door te refereren naar bepaalde kunstwerken waarin geweld af- of uitgebeeld is. Laat dat nu net zijn academisch vakdomein zijn als docent kunstgeschiedenis. Het resultaat van zijn moordpartijen geeft hij ook passende titels. Maar die knipogen blijken uiteindelijk een zwakte te zijn voor de onverbeterlijke seriemoordenaar, want de rivaliteit aan de universiteit van Baskenland om aan het hoofd te komen van zijn afdeling brengt een copycat op het idee een gelijkaardige moord te plegen om van Erique een verdachte te maken. Ondertussen wordt de docent ook nog geplaagd door relatieproblemen en mengt hij zich in politieke discussies.

Ik, Moordenaar — meer een geval van eigen lof dan een bekentenis — is een ongemeen fascinerende trip in het brein van een moordenaar met artistieke ambities, "uit liefde voor de kunst". Hij komt er nog mee weg ook. Het gitzwarte portret is geraffineerd in beeld gebracht met door inkt overgoten pagina's met rode toetsen waar er bloed vloeit of wanneer er een appel (een symbool voor menstruatie) in beeld komen. De tekeningen zijn een vreemde combinatie van bewerkte foto's (waar we doorgaans een hekel aan hebben) met keiharde contrasten als decors en personages in een klare lijn met vette lijnvoering die als een soort volwassen versie van Yves Chalands of Daniel Torres' uitgepuurde atoomstijl oogt.

Lezen is begrijpen en tegelijk waarderen. Zet je tanden maar snel in deze smakelijke appel.