Ondanks een grote cultaanhang die redelijk wat striplezers voelen voor De Onnoembaren blijft het supercommerciële succes nog steeds uit. Een moeilijke nummering, een paar hertekende versies en andere histories zijn daar debet aan. De oorspronkelijke Franse versies bestaan nochtans met leuke marketingspielereitjes: een in het donker lichtgevende cover, een bijgevoegde menukaart voor een bordeel, een geurkaart met prentjes waaraan je moet krabben: bijvoorbeeld aan het varken Raoul in bad of tussen de benen van de mooie Alix. Dargaud was tevreden toen Conrad de idee opperde om een spin-off op te zetten rond deze communistisch agente. "Eindelijk iets wat we kunnen verkopen", was naar verluidt hun reactie. Yann zal het graag gehoord hebben.

Niettemin, het eerste deel van het eerste tweeluik ligt in de winkels. Het gaat erin als snel weglezende pulp en dient ook zo beschouwd te worden. Eigenlijk is het niet meer dan een tussendoorniemendalletje waar zonder twijfel de auteurs zich mee hebben geamuseerd. Helemaal overspringen op de lezer doet dat plezier niet. Alix is in volle opleiding om een volwaardig communistisch agente te worden. Als enige meisje moet zij haar mannetje staan en onder andere seksistische toespelingen slikken. Ze moet het maar weten, haar jurken hebben hogere splitten dan Demoniah en Galaxa uit De Rode Ridder. Maar ze munt wel uit tijdens haar opleidingsparcours. Ze wordt al snel ingezet voor haar eerste opdracht: het opsporen van 'Fat Girl'. Lezers van het Onnoembaren-album Shukumei, waar Witte Tijgerin enkele keren naar verwijst, zullen snappen op wat die 'Fat Girl' slaat. De ontknoping volgt in september. In 2006 volgt een tweede tweeluik en daarna zien de auteurs wel. De Onnoembaren staat daarom even on hold.

Van een nerveuze, grafische zoon van André Franquin evolueerde tekenaar Didier Conrad naar een haastig tekenende Morris-epigoon. Inmiddels heeft scenarist en ex-enfant terrible Yann de laatste jaren aan controverse moeten inboeten. Het moet zijn dat zijn nog jonge kinderen en het verstrijken van de jaren hem milder hebben gemaakt. De obligate homofiel is een running joke geworden in zijn œuvre. De knipoogjes naar historische personages, situaties en verwijzingen naar andere stripreeksen (in dit geval onder andere Blake en Mortimer en Alex) zijn er ook nog steeds en verrassen nog amper, alhoewel we Francis Flakes dominante moeke een geslaagd personage vinden. En zo komen we net bij de sterkte van Yann: het neerzetten van sterke vrouwen tegenover het zwakke mannelijke geslacht in veel van zijn reeksen. Geen enkele andere scenarist dan Yann kan terugkijken op een zo divers harem van papier.