Wie in een klein dorp is opgegroeid, kent het gevoel. Het gevoel dat iedereen iedereen kent en dat het dorp, de gemeenschap, een entiteit op zichzelf is. En niet noodzakelijk een goedaardige entiteit. Brodeck zal dit beamen.

In een geïsoleerd dorp, aan de Frans-Duitse grens, likt de mensheid haar wonden. Zeer verse wonden, want de Tweede Wereldoorlog is nog maar net gestopt met razen. Die oorlog heeft Brodeck opgekauwd, vermalen en geradbraakt, maar hij heeft het overleefd. Ten koste van zijn menselijkheid zou je kunnen zeggen. De horror van de kampen is net dat: het ontnemen van de mens zijn menselijkheid, hem reduceren tot beest. Tesamen met een oude vrouw, zijn echtgenote die weemoedige vreemde liederen zingt en zijn dochter woont hij in een huis net buiten het dorp. Getraumatiseerd, angstig. Wanneer een vreemdeling, "de anderer", in het dorp vermoord wordt, dwingt de gemeenschap Brodeck om hier verslag van te maken. Brodeck besluit twee versies te maken: één voor het dorp en één met de waarheid die wij hier te lezen krijgen.

Manu Larcenet verstript de bejubelde roman van Philippe Claudel met verweerde koppen, angstsfeer en claustrofobie. Hij neemt de tijd om in te zoomen op de details. En dat aan een uiterst traag tempo en met grote stijl. Verstilling en somberheid zijn hier sleutelwoorden. De verticale pagina's zijn meer dan een gimmick, ze dwingen onze blik om kleiner te kijken, om haast gebukt onder het lijden van Brodeck deze krasserige pentekeningen tot ons te nemen.

We hebben de roman van Claudel niet gelezen, maar wat Larcenet hier doet is grote, zeer grote klasse. Opmerkelijk is dat hier nergens voor het gemak gegaan wordt. Dit is een moeilijk, complex en aangrijpend verhaal. Larcenets tekeningen zijn gruwelijk en prachtig. Niet enkel verbeelden zij het verhaal, ze weerspiegelen de geest van het vertelde. De gruwel van het menszijn.