In het eerste deel werd het lenige bakvisje Tessa Magielse tot een Intergalactische Agente gebombardeerd, als eerste aardling ooit. Ze won stilaan de harten en/of het vertrouwen van voor- en tegenstanders in een verre uithoek van het heelal waar ze grootse en gevaarlijke missies uitvoerde. In de slotalbums Dageraad in Montreal en De Visioenen van Av-Eugg vallen er maskers, worden er onthullingen rondgestrooid en stevent Tessa af op een ultieme confrontatie met de Siderische Moordenaar van wie we al sinds het eerste deel weten dat hij het heeft gemunt op Intergalactische Agenten, dus ook op Tessa.

Door de setting van een comic con in het Canadese Montreal leest Dageraad in Montreal aanvankelijk als een inteelterig verhaal vol knipogen naar stripmakers (in het bijzonder Didier Crisse wiens Atalante opduikt in de gedaante van een cosplayer) en daar heb jij als lezer geen zak aan. Na de eerste helft, waarin we nog wel een heroïsch gevecht meemaken tussen Tessa en een rivale, komt het verhaal weer op de rails wanneer de reuzekuikens uit de verre sf-wereld Tessa en haar vrienden komen ontvoeren. Ze krijgt een oproep om de Siderische Moordenaar te komen uitschakelen en haar slome vriend Paul moet ook mee. Maar ook Tessa's love interest Esteban heeft een verrassend geheim. De uitkomst van dat alles wordt uitgesmeerd in De Visioenen van Av-Eugg waarin zowat alle belangrijke hoofd- en nevenpersonages uit de vorige delen een rol vervullen.

De prettig gestoorde sf-reeks van Stéphane Louis en Nicolas Mitric (de tekenaar van Kookaburra als opvolger van Crisse) hebben we graag gelezen, hoewel de vele dialogen en oneliners (met in deze albums ontstellend veel taal- en tikfouten) er de vaart soms uithalen. Langs de andere kant helpen die mee om een overtreffende trap aan het chaotische over the top-gehalte van de reeks te schenken.

De auteurs hebben zich uitermate geamuseerd met het maken van deze reeks, dat is duidelijk tot in de kleinste details. Vooral het enthousiasme in de tekeningen van Stéphane Louis spreekt boekdelen. Hij beheerst moeiteloos het tekenen van mechanische toestellen, spitsvondige ruimtetuigen, fantasierijke aliens en hij beschikt niet in het minst over een feilloos talent voor anatomie waarbij hij de personages in alle mogelijke houdingen durft en kan tekenen. Als het een uitdaging was om te imponeren, dan is hij daar glansrijk in geslaagd.