Cause I'm the one who knows what scares you

I'm the one who loves you best

I'm the thirteenth at the table

I'm the uninvited guest

I'm the Banquo at your banquet

I'm the cuckoo in your nest

I'm your fifteen stone first-footer

I'm the uninvited guest

zong Steve Hogarth van de wat onderschatte progrockband Marillion al in 1989 en onwillekeurig moesten we bij het lezen van deze De Zwerver even aan dat nummer terugdenken.

Als Ines Hannes uit haar leven probeert te bannen, duikt de Zwerver op die zich met wat mooie praatjes tussen hen in wurmt. De man blijft grotendeels een enigma: je hebt er aanvankelijk het raden naar wat zijn precieze drijfveren zijn, al doorprik je best snel zijn holle filosofische frasen.

Maarten De Saeger is geen stripmaker die voor onze mooie ogen schrijft. Net als in Mijn Begrafenis doet hij niet de minste moeite om zijn personages sympathiek te maken: Ines is een neurotisch pietje-precies en Hannes een lamme goedzak zonder ruggengraat die weinig initiatief uitstraalt. Hun relatie was/is er een van aantrekken, maar vooral afstoten: romantiek moet het afleggen voor de (on)zekerheid van een leven alleen. Verwacht hier geen kentering, geen loutering, geen happy end. De drie personages zijn zoekers, geen vinders.

Ook qua tekeningen heeft De Saeger zijn stijl nog verder uitgepuurd. Het decor is tot een strikt minimum herleid en alle kleur is uit het verhaal verdwenen zodat de personages alle aandacht naar zich toe zuigen. Die aanpak is niet erg commercieel, maar waarschijnlijk de enige juiste voor dit gegeven.

De Zwerver is geen album voor tussen de soep en de patatten, maar eentje voor tussen de Belugakaviaar en de Wagyusteak! Neem er je tijd voor, geniet en weet dat je weer een hele tijd moet wachten op een ervaring die een vergelijkbare kwaliteit biedt.