In de proloog verliest de twaalfjarige jongen Mattias Tannhauser in een dorpje in de Karpaten op brutale wijze zijn zusje en moeder door toedoen van rondtrekkende plunderaars. Een kapitein van de sultan komt net op tijd tussenbeide om het christenjongetje het leven te redden. En zo wordt hij ingelijfd om jaren later uit te groeien tot een stoere janitsaar van sultan Süleyman. Diezelfde sultan bereidt in 1565 een invasie voor op Malta. De Hospitaalridders van de Orde van Sint-Jan (De Orde dus) is zeer sterk onderbemand om de aanval van de 45.000 manschappen af te slaan. Ze roepen de hulp in van huurling en wapenhandelaar Mattias die met zijn kennis een bloedbad zou kunnen voorkomen.

Eeb puur aanval- en belegeringsverhaal wordt dit eerste deel niet. Er spelen heel wat extra intriges in mee die te maken hebben met religie, liefde, schuld, wraak,... Het duurt zowat vijftig pagina's tot het min of meer is afgelopen met het rondstrooien van intriges, het opvoeren van nevenpersonages en het verduidelijken van onderlinge relaties. Dat zijn knap veel pagina's die nogal taai zijn om door te komen. Ook de tekstkaders met uitvoerige uitleg die niet altijd nodig is, verdwijnen min of meer na slechts tientallen pagina's. Het viel te vrezen dat Benjamin Legrand (die we als scenarist kennen van Jacques Tardi's De Kakkerlakkenkiller, toch alweer uit de jaren 1980) het moeilijk zou hebben om voldoende afstand te nemen van het bronmateriaal, een roman, en dat te bewerken naar een vlot leesbare strip. Ondanks die lange aanloop schiet het verhaal dus pas na een vijftigtal pagina's goed uit de startbokken.

Oké, we hebben die opgebouwde voorkennis wellicht nodig voor de volgende delen, maar te veel is te veel/ Wat er nu overeind blijft, overtuigt nog niet voldoende... Maar dan hebben we het louter over het verhaal. Want tjonge jonge, wat kan die Luc Jacamon (die al furore maakte met De Killer) een potje tekenen, zeg! We hebben er alle vertrouwen in dat Legrand zich vanaf het volgende album kan herpakken een keer hij alle ballast in dit eerste deel achterwege heeft gelaten. Het onderscheidend hoge niveau van Jacamons werk kan er alleen maar beter uitkomen.