Kijk, dit is nu eens een voortreffelijke actiereeks. In Het Litteken van het Duister jagen Moréa en ridder Terkio Gregor Nonce na op Afrikaanse bodem. Nonce wilde de zetel van Moréa's geërfde multinational opblazen. Wat de moderne krijgers niet weten, is dat Nonce over een groot netwerk beschikt. Het vliegtuig dat Moréa en haar metgezellen naar de plaats van bestemming brengt, wordt uit de lucht geschoten. Gelukkig zijn ze als Draken onsterfelijk en kan een gebroken been gewoon weer in de kom geschoven worden of een wrakstuk dat door het lijf van Moréa ging eruit getrokken worden. Het is nog maar het begin van hun omzwervingen waarbij ze in contact komen met een onbekende organisatie en privélegers onder leiding van een mysterieuze bondgenoot van Nonce. Ondertussen probeert Lara Minellis, het enige directielid van Moréa's multinational dat op post gebleven is, de macht te grijpen. Een inkijkje tusen haar benen — haal je de befaamde scène uit Basic Instinct maar voor ogen — helpt haar een stapje verder.

Deel 6, De Dood in het Bloed, is weer meer uit puur sf-hout gesneden. Een verandering van decor kan effectief een groot verschil uitmaken. Moréa roept bij haar mededraken op tot een vorm van verstandhouding met de eeuwige vijanden, de Engelen. Maar daar vindt ze niet bij iedereen gehoor bij. Opnieuw na nog geen tien pagina's worden Moréa en Terkio belaagd in hun zwevend tuigje, allemaal in opdracht van een oude bekende. Het leidt naar een gevangenschap en een pientere ingeving om te ontsnappen. Als bonus levert dat een volstrekt functionele naaktscène op waardoor Moréa toch enkele pagina's in haar blootje moet rondrennen.

Tussen deel 5 en 6 gebeurde een wisseling van de macht aan de tekentafel. Thierry Labrosse werd opgevolgd door Laurent Libessart en je merkt dat hij alles uit de kast haalt om de overgang vlot te laten verlopen. Meer zelfs, hij doet zijn stinkende best om zijn voorganger te overtroeven. Massascènes, mooie stroomlijning van voertuigen en menselijke lichamen, goed uitgewerkte decors,... Op wat onwennig werk in slechts enkele mindere prenten na blijkt Libessart een gouden keuze te zijn voor het vervolg van de reeks.

Maar wat we vooral onthouden uit deel 6 is de vraag of er een maat staat op de onsterfelijkheid van de Draken, want dat leidt dan weer naar deel 7 dat binnenkort verschijnt.