Naar verluidt liep het op de stripbeurs van Rijswijk net niet op handgemeen en vechtpartijen uit, maar wel met heel wat duw- en trekwerk, om een gelimiteerde beurseditie van dit album te kunnen verkrijgen. De ongelukkigen die achter het net visten, kunnen het album ondertussen tegen exorbitante bedragen kopen. Martin Lodewijks Agent 327 is nog altijd geliefd, stellen we vast. Wij houden het bij de gewone softcoverversie... én de hardcover, zo gek zijn we ook wel.

De compleet nieuwe inkleuring en de productie van het album zijn bijzonder goed geslaagd waardoor het overkomt als een gloednieuwe Agent 327. Niets is minder waar, want de elf gebundelde kortverhalen zijn de allereerste optredens van Neêrlands geheim agent Hendrik IJzerbroot. Ook aartsvijand Boris Kloris duikt voor het eerst op. De verhalen verschenen in 1966 in het stripblad Pep en daarna in dossier zes van de albumreeks. Met deze opnieuw genummerde heruitgave sluiten de verhalen chronologisch aan bij de latere verhalen.

Grafisch hebben deze verhalen niets van de latere, rondere Franco-Belgische stijl. Eigenlijk was het de bedoeling dat de onlangs overleden Jan Kruis deze reeks voor Pep zou tekenen. Lodewijk hanteerde in het begin eenzelfde schokkerige tekenstijl waarin elke lijn uit kortere streepjes bestaat. Op het korrelige papier van de eerste albums kwam dat niet goed over. In deze nieuwe uitgave op mooi glanzend papier zijn de lijnen echter haarfijn en het ziet er echt goed uit. De originele tekeningen werden namelijk opnieuw ingescand, opnieuw gekletterd en ingekleurd. De productie kostte daarom meer tijd dan voorzien, maar het loont.

Omdat elk verhaal uit slechts vier pagina's bestaat, meestal met eenzelfde begin ("Wat een geheim agent al niet moet doen om incognito op z'n kantoor te komen") zit de vaart er telkens goed in, ook nu nog. Thematisch is het een kind van zijn tijd, met The Beatles en de cheesy tv-reeks Batman als specifieke situering in de jaren 1960, maar de Koude Oorlog is toch weer helemaal terug terwijl Agent 327 nooit was verdwenen.

De herlezing van Dossier Dozijn Min Één riep geen nostalgische gevoelens bij ons op. Het was veeleer een verrassend verfrissende onderdompeling in de begindagen van een stripmonument.