Onze grote held is Reynaert De Vos. Onder het mom van dwaze gek zet hij de hele wereld voor schut. Verdorven papen worden aan het kruis van hun eigen schijnheiligheid genageld en dikke heren verbaal te kakken gezet. Om maar te zeggen dat we de spot hoog in ons vaandel houden.

De Schakelaar is een verhaal dat ons geruime tijd ontging. We kenden het, waren het vaak tegengekomen in onze eeuwige strooptochten langs de talloze stripspeciaalzaken die ons landje rijk is,... maar toch kochten we het niet. Aan het tekenwerk kon het niet liggen, Milo Manara is immers op zijn minst een uitmuntend tekenaar en op zijn beste dagen lichtjes geniaal. De erotiek, of pornografie in sommige platen, kon ons ook niet storen, we hebben wel wat erger 18+'materiaal in de catacomben van onze collectie opgesloten liggen. Wat scheelde er dan aan? We wisten het zelf niet tot we de inleiding van deze integrale lazen: het is een parodie!

Inderdaad, de toon konden we al die jaren niet vatten. Nu we het terug lezen is het overduidelijk, maar wie dit inderdaad at face value leest, komt bedrogen uit, dit is een spotschrift! Waardoor onze sluwe vos Reynaert zijn plaats in onze inleiding verdient. Manara houdt zowel de preutsen als de geilaards een zotternijenspiegel voor en laat ons zien wat voor een kronkelende, lachwekkende hoop parende hompen vlees we wel zijn. Er is geen beest zo grappig als het beest met twee ruggen.

Waar gaat het nu over, horen we je vragen? Wel, het is een belachelijk en onnozel verhaal. Een preutse vrouw krijgt door een perverse man een soort lustregulator in de hersenen ingeplant, die hij vanop afstand kan bedienen. Deze schakelaar kan aan- en uitgezet worden en de intensiteit van de lust kan geregeld worden. Stel je een eenvoudige verwarmingsbediening voor. Op de minimumstand begint de vrouw schunnige praat uit te kramen, bij het maximum gooit zij haar slipje uit en eist dat iedereen, familie en dieren incluis, elke lichaamsopening volpropt.

Obsceen? Soms ja, al heeft Manara de meest scabreuze passage er zelf uitgehaald. (de geïnteresseerden verwijzen we hierheen) Vunzig, prikkelend, afstotend? Ja, maar grappig? Ja. Volmondig ja. Geen Joop Klepzeiker-schuddebuiken, maar een fijn monkellachje ontsnapte ons, vieze nonkels die we zijn, soms wel.