Maarten Trouw is een stofzuigerverkoper. Overal leurt hij van deur tot deur met zijn wonder der techniek. Echt veel verkopen doet hij niet, maar het gaat. Hij maakt het zichzelf dan ook niet gemakkelijk. Overal zoekt hij het stof op terwijl hij allergisch is aan zowat alles. Van pollen, stof tot andijvie,... alles doet 'm niezen. Op een van die avonden strandt hij in een ondergesneeuwde dorpsherberg. De dagschotel is andijvie met bechamelsaus. Shit. Ach, alles is beter dan niets. De serveerster zet hem op de enige vrije stoel van de herberg. Voor hem zit een enorme man. Hij is even rond als groot. Iedereen staart hen aan. De serveerster brengt hem een caramelpuddinkje dat hij met zijn mollige vingers uit het plastiekje probeert te schudden. De man ziet af van de grinnikende blikken rond hem, maar redt zich elegant uit zijn benarde situatie. Maarten monstert zijn getormenteerde blik en besluit alsnog het gesprek aan te knopen met dit gedrocht voor hem. De kunstrestaurateur Aimé Vasten blijkt een aimabel man te zijn en wat later leuteren ze over hun gezamenlijke passie voor griezel- en fantasieverhalen. De volgende morgen trekken de mannen er samen op uit. Het begin van een wonderbaarlijke roadmovie.

We gaan het maar direct toegeven. We waren niet overtuigd na een eerste lezing. Was dit wel een strip van Christophe Bec? Waar was de spanning? Waar waren de intriges? En de horror? We bleven maar wachten op iets wat moest komen, maar op een spookverschijning na kwam er niets 'Becs'. Intussen hadden we het echte verhaal gemist en drong een herlezing zich op. En dan viel alles wel op zijn plaats. Enerzijds is er de chemie tussen twee fysieke tegenpolen die elkaar van haar noch pluim kennen. Ze leren elkaar langzaam aan ontdekken. Anderzijds is er de opeenvolging van ogenschijnlijk banale anekdotes op hun tocht naar nergens. Maar als beide heerschappen samen iets meemaken, zit er pure magie in het verhaal. Precies het betere koppel uit Blind Getrouwd.

De ontdekking van het drieluik Vasten is de Italiaanse tekenaar Paolo Mottura. De man was blijkbaar jarenlang een van de beste en productiefste Disney-tekenaars, maar met deze strip brak hij volledig uit zichzelf. De Disney-ogen en -wenkbrauwen integreert hij volop in zijn eigen stijl. Bovenal jongleert hij volop met camerastandpunten. Het is echt opvallend hoe hij de pagina's lange dinnerscène vol pratende hoofden spannend in beeld blijft brengen. En als hij appartementen, stations of kerken mag tekenen, is hij helemaal in zijn element. Niet voor niets kreeg hij voor deze strip het Bronzen Everzwijn oftewel de Albert Uderzo-prijs voor beste jong talent. Een ontdekking, die Mottura.

De kaarten zijn geschud. Afwachten hoeveel troeven er straks op tafel gegooid worden. We zijn benieuwd.