8,4: een getal, een komma, een ander getal. Wat cijfers voor de ene, een ramp voor de andere. 37.559 slachtoffers maakte de zware aardbeving in Peru. Op zulke momenten dank je de hemel dat je met je reet niet boven de breuklijn zit en je draait de pagina van je krant om. Het leven gaat verder. Hé, het gaat morgen regenen. Maar dan sta je plots in de luchthaven. De vrienden van je zoon en schoondochter hebben ballonnen en speelgoed vast. Onnozelaars. Plots gaan de schuifdeuren open. Een vierjarig meisje aan de hand van je zoon en schoondochter kijkt beduusd rond. Wat is ze klein. Ja, ze hebben altijd gezegd dat Kerst vieren geen zin heeft als je geen kinderen hebt... Maar om dan op hun leeftijd nog een Peruaans weeskind te adopteren? Gek zijn ze. Qinaya heet ze. Qinaya Van Oosterbeek. Pff. Maar zoals dat gaat in de mooiste sprookjes groeien de kersverse opa Gabriël en de kleine Qinaya naar elkaar toe. De norse brombeer smelt.

De plot van het eerste deel van het tweeluik De Adoptie heeft echt alles van een goedkope vrouwenfilm op TLC. Maar rond die melige kern is het zalig toeven. Scenarist Zidrou — ja, daar is hij weer — heeft zijn beste oneliners verzameld waardoor de dialogen een genot zijn om te lezen. De tekeningen van Arno Monin, met wie Zidrou en hij al het aardige Merci gemaakt hebben, zijn zalig. Als de onechte broer van Jordi Lafebre goochelt hij met fijne lijntjes, guitige monkellachjes en een intense inkleuring. Het zijn echte knuffeltekeningen.

De Adoptie is een strip die de wereld niet op zijn grondvesten doet daveren. Maar net zoals het themaverwante Reis naar Italië van Cosey is dit er eentje dat je weer vertrouwen heeft in de mensheid. Wat tederheid, liefde en non-verbale warmte zijn broodnodig in deze barre, cynische tijden. Doe er je voordeel mee!