Na het inleidende deel stapelen de confrontaties zich op in een trilogie met Noord-Amerikaanse en Keltische legenden en sprookjesfiguren met een christenenverbond als grote stoorzender. Dat klinkt al heel wat bij elkaar en zo komt het ook over bij het lezen van de albums. Deel 1 las nog als een gezapig opbouwend verhaal, maar voor de vervolgdelen beknibbelde scenarist François Lapierre niet op zijn darlings: een sarcastische zeemeermin, machodorpelingen, een volk ontaarden met op geweld beluste ogen in wiens huid harige duivels huizen, een zwaardvechter met de looks van Wolverine, een immens houten gevaarte als oorlogstuig,... Het gaat er almaar bloederiger aan toe in een fantasytrilogie die naar de horror neigt.

Ondertussen is Ovidius op zoek naar zijn verdwenen geliefde Camelia. In een waanvoorstelling geeft ze hem een opdracht om een einde te maken aan heel wat ellende. Van dan af krijgt het verhaal meer een doel, structuur en richting. Maar in dat derde deel stapelt Lapierre zodanig veel info dat tekenaar Patrick Boutin-Gagné zijn best moet doen om bij te benen... waar hij nog in slaagt ook. Bovendien zorgt hij met overgave voor bonuspunten. Hij maakt er een visueel spektakel van tot in de kleinste prentjes, want qua paginaopbouw zijn de albums een lust voor het oog. Het is superheldengroots in de scènes die ertoe doen, het is intimistisch in de scènes die beklijven.

Toch kunnen we na een eerste lezing moeilijk tot een duidelijk oordeel komen. We werden overladen met inhoudelijke en visuele aspecten zonder naar adem te kunnen happen. De Zielenvreter noopt tot een rustige herlezing, want je wil niets missen van het aanbod.