We waren niet zo enthousiast over de vorige aflevering en sloegen daarom even een bespreking over. Daarin kwamen Johan en Allis op het duivelse eiland de Hellemond terecht waar het gevaar overal loert terwijl Malfrat hen nog steeds achternazit. Ondanks het tropische decor met een mooi in beeld gebrachte natuurpracht is de Hellemond een onheilspellende plek waar waanvoorstellingen (Bahaal versus Merlijn), een stam ondieren op twee poten (de Karel Biddeloo-toets!) en andere dreigingen tot uiting komen. Maar elk van die scènes vonden we te plots en te kort uitgewerkt. Weer maar eens vonden we de beslissing om de albums nog steeds op slechts 32 pagina's uit te brengen een nadeel voor de nieuwe toekomst van de reeks.

Maar kijk, amper een album later worden we in snelheid gepakt en krijgt ons ongeduld een afstraffing. Die hallucinaties blijken een belangrijk gegeven voor het vervolg waarin Bahaal en Merlijn een andere strijd voeren. In Camelot zien we de rondetafelridders Lancelot en Mordred opduiken. Door een lamlendige opmerking over Merlijns ouderdom krijgen we een krachtig staaltje magie te zien waarin Fabio Bono al zijn duivels kan ontbinden. In dit soort scènes is de enthousiaste tekenaar trouwens op zijn best, vinden we, nog meer dan in de sexy poses waarin hij Allis welwillig plooit. Ook de rol van de tweepoters, die Johan in het vorige album in een tweetal pagina's te zwaard ging en afslachtte, was nog niet uitverteld. Malfrat is inmiddels op het eiland geland en dat leidt naar een rechtstreekse confrontatie... voor eventjes toch. Zelfs het hele eiland krijgt een andere invulling.

Het is ons intussen duidelijk dat Marc Legendre in elk album aan planting doet: het zorgvuldig aanreiken van (on)belangrijke elementen waar een ongeduldige lezer zich eerst nog aan stoort omdat die schijnbaar onvoldoende of toevallig ter sprake komen. De achterliggende of verdere betekenis kennen we er dus nog niet van. Met elk nieuw album legt de scenarist er een puzzelstukje bij zonder dat wij het volledige plaatje te zien krijgen. Vooralsnog oordelen we te veel op de hoeken en randen die we van de puzzel zien terwijl de massieve binnenkant nog steeds een raadsel is. Fair enough, maar het valt in deze binge watchingtijden moeilijk uit te leggen aan een striplezer dat hij nog zeker een dik jaar geduld moet hebben en in totaal acht albums lang (in plaats van de eerder gecommuniceerde negen delen) het verdere verloop moet afwachten om tot de beloofde eindconclusie te komen. Geef toe dat het voor de meeste striplezers, die voornamelijk gewoon zijn aan afgeronde verhalen per album, nog even wennen is aan deze manier van 'het grotere plaatje'-vertellen. In elk geval is de gecombineerde 'eilandaflevering' in de delen 252 en 253 alsnog een boeiend intermezzo geworden op weg naar Camelot.

En al die tijd zien we een interessante verstandhouding tussen Johan en Allis groeien en bloeien. Dat meisje biedt prachtig weerwerk en staat aan de basis van inhoudelijk sterke discussies die ons nog het meest bijblijven. Dat gebeurt allemaal tussen alle verschrikkingen die ze ondergaan door, duisterder dan het meeste wat Biddeloo — toch een maatstaf — zijn held aandeed.