Recht uit de Ondergrond. Met zo'n titel verwacht je je aan goedkope horror, platte ninetiesrap of studentikoze grafittikrabbels. Maar nee, hoor. Het mogen dan de drie voorliefdes zijn van de ingeweken Groningenaar Jan-Willem Spakman, maar op de cover na valt er hiervan nauwelijks iets te bespeuren in zijn eerste bundeling voor een groot publiek. En eerlijk gezegd, daar zijn we echt blij om. De gags uit Recht uit de Ondergrond zijn zoveel beter. Dit is echt goed.

Grafisch heeft de 24-jarige Spakman nog geen direct herkenbare stijl, maar hij verrast ons met zijn narratief talent. Zijn gags zijn snedig, accuraat en vooral écht grappig. Soms is hij zo subtiel dat hij een extra prentje inlast om onze euro te laten vallen. Schitterend. Maar hij is net zo goed onversneden hard. We hebben gegierd bij zijn grove commentaar op zijn verstripte natuurdocumentaires van het spookdiertje, de tuimelaar en andere vogelbekdieren. Eat your heart out, Sir Richard Attenborough. En dan zwijgen we nog over het cynische leedvermaak dat de toekan moet dragen als logo van de Van der Valk-hotels. Je zou voor minder vloeken. Maar er is ook klinkklare onzin over het feit dat je wel echt een M/mongool moet zijn als je de Chinese muur wil aanvallen. Geregeld ventileert Wimpie zijn politiek ongenoegen zoals enkel een Lectrr dat kan. Welkom in Smurfenland, amehoela, als Grote Smurf zegt dat het vol zit, dan zit het vol. Een hek komt er. De Nederlander goochelt al even makkelijk met iconen als Gordon Ramsey, Mr. Bean, Samson of Bob de Bouwer. Welk soort humor Spakman ook gebruikt, het is steeds ongezouten, straf en uitermate verslavend. Een revelatie.