In een paar weken tijd verschenen meerdere sciencefictionstrips, allen vervolgen van lopende reeksen. Het voortbestaan van de mens staat in de meeste van die reeksen op het spel. Voor minder gaan de auteurs niet. We behandelen ze kort in deze combibespreking.

Voor een stripmaker is scifi vast het meest uitdagende genre, de mogelijkheden zijn letterlijk en figuurlijk grenzeloos. Het extra voordeel bij de lezer is dat zelfs geloofwaardigheid in vraag kan en mag gesteld worden. Scenaristen als Alejandro Jodorowsky of Denis Bajram kunnen het niet zo gek en verregaand bedenken en er toch mee wegkomen. Wat zij doen met mensen is al één zaak, maar wat ze doen met complete planeten, daar is lef voor nodig. Van de vier verschenen albums springen Meta-Baron 3 en Universal War Two 3 er daarom met kop en schouders bovenuit. Terwijl Meta-Baron nog een onvervalste space opera is met groteske figuren, technologieën, transformaties en diverse meer die afstevenen op allerlei oorlogen (die helaas snel worden afgehaspeld), blijft Universal War Two (de tweede cyclus na Universal War One) op een eerder kabbelende, zich afvragende manier doorgaan met zonder meer nog geweldiger vondsten op planetair, universeel niveau. Bajrams tekeningen zijn ook cleaner dan de spontaner tekenende Niko Henrichon (die Valentin Sécher afwisselt voor de tweede cyclus van Meta-Baron). Op hun beider werk valt niets, helemaal niets af te dingen. Zij bieden het soort sf waarmee je liefhebbers van het genre altijd wel stapelgek van enthousiasme kan krijgen.

Over Arctica hadde we al opgemerkt dat we het graag naar een afronding zagen gaan, want dat uitstelgedrag begint gevaarlijk te worden. Maar dan is er toch weer die dekselse scenarist Daniel Pecqueur die met een paar trefzekere wendingen de spanning erin houdt. Arctica is meer opgevat als een actie- en avonturenverhaal zonder de grootsere aanpak van Meta-Baron en Universal War Two. Niet dat die aanpak een must zou zijn overigens.

Acriborea tot slot is toe aan het voorlaatste deel. En ook in dit album weten beide auteurs te imponeren. Mocht Acriborea een onderdeel uitmaken van Meta-Baron of Universal War Two, die een uitgestrekter schouwtoneel in beslag nemen, dan is Acriborea beperkt tot één planeet waar er nog op de grond wordt gestreden. Als je de ruimtetuigen, specifieke space-technologie en bijzondere gaven wegdenkt (en ja, er blijft dan nog genoeg over), dan leest dit net zo goed als een strip over de Vietnamoorlog waarin een infanterie-eenheid door de jungle ploetert met hun zelfbehoud als voornaamste bekommernis. Dit gezegd zijnde zien we Stéphane Créty liever natuurdecors tekenen dan de scènes in de steden waarvan de gebouwen opzichtig met een liniaal zijn getekend. Maar die constructies blijven niet lang rechtstaan, dat dan weer wel.

Vier sf-reeksen, zoveel verschillen en toch ook de nodige gelijkenissen. Elke aanpak loont uiteindelijk de moeite. Het is qua entertainment goed toeven in hun wereld, hoewel onze luie zetel ons vooralsnog een veiliger plek lijkt.