Een beetje sluimerend, want te onregelmatig verschijnend, is De Orde van de Drakenridders in onze ogen uitgegroeid tot een van de beste reeksen die Silvester uitgeeft. Het is althans een van onze favorieten geworden. Per album is er een andere tekenaar aan de slag, elk album is ook een afgerond verhaal en Ange weet probleemloos een sluitend verhaal te maken op het klassieke formaat van 48 pagina's. Elk album is getekend door een andere tekenaar, die weleens meerdere albums in de reeks voor zijn rekening neemt, zoals Brice Cossu, en dat is veeleer afwisselend dan het negatiever klinkende wisselvallig.

Voor het verhaal, over een groepje Drakenridders (zoals je weet zijn dat maagdelijke vrouwen) dat een nieuwe religie ter verering van een godin in een door mannen gedomineerde stad uit de grond stampt, goed en wel van start ging, vergaapten we ons al aan de grafische kunstjes van Cossu. De scène met de draak in het begin, de ongelofelijk sublieme arcering die hij een heel album volhoudt en de close-ups waarin zo helder als water emoties op af te lezen zijn... Potverdikke, die Cossu is echt wel een ondergewaardeerd talent. Op zijn eentje slaagde hij er trouwens al in om de conceptserie Complot (bij Daedalus) zo goed uit de startblokken te laten schieten.

Een complot is ook het thema van dit Drakenridders-album dat prima begint, groots evolueert en stevig eindigt. En nu mag de regelmaat snel verhoogd worden, want we zitten nog een pak albums achter op de Franse reeks waar maar geen einde aan komt. In april verschijnen de delen 17 en 18, een tweeluik dat een soort vervolg is op dit zestiende deel. Het principe om afgeronde verhalen per album te brengen, wordt dus wat losser gehanteerd.