De nieuwe reeks Virus door het nieuw aanstormend talent Patrick Cornelis bij de nieuwe uitgeverij Pangolin Comics stuit op heel wat oude bezwaren om met een handicap te beginnen. Kleiner formaat, in zwart-wit, hoge prijs en een genre dat erom schreeuwt vergeleken te worden met dingetjes als The Walking Dead. Bovendien zag Patrick te elfder ure een distributiedeal met Mediageuzen in het water vallen omdat de uitgeverij met P-Magazine stopte. Toch breken we een lans voor hem, want ons taalgebied heeft iemand als Patrick Cornelis nodig.

Patrick toetst zich overduidelijk aan comics qua beeldregie, opbouw van de pagina's, plaatsing van de tekstballonnen en onomatopeeën en een hoger tempo om zoveel mogelijk uit te pakken met scènes die voor een rechtstreekse impact moeten zorgen. Heel rechttoe rechtaan pakt hij je bij je nekvel en plaatst je te midden van de actie. Een man vlucht in een schemerig bos naar een afgelegen hut waar enkele stoere kerels zich hebben teruggetrokken. Hij wordt op de hielen gezeten door een stelletje zombies. Een keer hij de hut heeft bereikt, werpt hij zich alsnog op als de held van de dag. Hij roept een krachtveld rond zich op dat als een glazen stolp de naderende zombies op een afstand houdt. Maar het zijn er wel heel veel! "Hoe kon ze me zo snel vinden?" vraagt hij zich af. Voor het antwoord op die vraag gaat het verhaal over in een flashback met een rustige start en een almaar apocalyptischer wordende maalstroom aan uitzichtloze situaties.

Patrick houdt van het werk van David Finch, een van de grootste sterren aan het comicfirmament. Finch' realisme is onnavolgbaar indrukwekkend. We hebben zijn prestaties al voldoende geroemd in onze besprekingen van die enkele vertalingen die RW Uitgeverij al van zijn Batman-strips op de markt heeft gebracht. Een groot voorbeeld dus waar Patrick nog niet aan kan tippen, maar dat kan ook zijn pertinente bedoeling niet zijn of we zouden hem verwaandheid moeten aanwrijven. Op elke pagina valt wel wat op te merken over waar hij de mist ingaat op het gebied van perspectief, anatomie, detail en arcering. Her en der valt ook op dat hij foto's als voorbeeld nam en dat krijgt dan een gemonteerde indruk. Maar tegelijk valt op elke pagina ook op wat hij net wel heel goed doet. Hij kiest nergens voor de makkelijkste weg. Hij wil imponeren, niet door voor de brave, gulden middenweg te gaan. Je merkt hoe hij met de nodige inzet zichzelf uitdagingen oplegt en de lat zo hoog mogelijk legt. Hij is wel zo verstandig om die niet onbereikbaar hoog te leggen. Vooral in de scènes waarin hij loos kan gaan met zombies en ander duivelsgebroed, ervaar je nog het meest dat hij realistisch talent en inzicht heeft hoewel hij zich in andere gevallen in het nauw tekent. Misschien moet hij nog wat meer vanuit het pure buikgevoel tekenen en minder vertrouwen op de werkelijke realiteit, want dat levert nog te veel een keurslijf op dat hem niet als gegoten zit.

Ook wat het scenario betreft, lees je dat hij niet zomaar het platgetreden pad van het zombiegenre wil betreden. Hij sleurt er een extra, occult fantasygegeven bij dat in dit eerste deel nog onvoldoende uit de verf komt om dat ook nog een goede keuze te vinden. Daar moeten we het tweede deel voor afwachten.

We beweerden in de eerste alinea dat we iemand als Patrick nodig hebben. Dit is voorwaar zijn eerste professionele strip en toch al op zo'n niveau. In ons taalgebied duiken nog maar héél zelden tekenaars op die zich willen bekwamen in het realisme en dat moet heel erg aangemoedigd worden, zeker bij iemand die verder wil kijken en nog een duidelijke groeimarge heeft. Deze strip verschijnt dankzij crowdfunding in zowel het Nederlands, Frans als Engels. Ondertussen heeft hij voor het crowdfundplatform Sandawe al een concrete opdracht gekregen om het vervolg van een andere reeks te tekenen terwijl hij al is begonnen aan Virus 2. Want eentje is geentje.