Wie bij een titel als Motorcity meteen aan Detroit denkt, wordt al voor de eerste keer misleid. Toegegeven, Philippe Berthet heeft een patent op americana (van De PI van Hollywood en De Weg naar Selma tot Pin-up of De Heldendaden van Poison Ivy), dus de link is snel gelegd. Maar dit verhaal van Sylvain Runberg (Millennium, Orbital) speelt zich af in de Zweedse provinciestad, Linköpin. Lisa Forsberg wordt recht van de politieacademie gedropt op een post in haar hemstad waar ze geboren en getogen is en nu in een verdwijningszaak met heel wat bekenden uit haar jeugd geconfronteerd wordt.

We stellen ons Scandinavische landen wel eens voor als voorbeelden van de ideale samenleving: rijke welvaartstaten met sociale voorzieningen voor iedereen, gastvrij voor migranten, vrij van terrorisme en zware misdaad. Hele stapels misdaadromans en crimiseries leren ons echter anders: ook het Hoge Noorden kent er wat van! Zweden is zelfs een prima locatie voor een van de gitzwarte verhalen die de Zwartlijn-collectie (Ligne noire, zoals in film noir én klare lijn) van Berthet ons belooft en voorschotelt. Na Perico (met Régis Hautière) in Cuba en Zwijgen als Vermoord (met Zidrou), een sterk verhaal down-under, kon een thriller up-there dus niet ontbreken in de reeks.

Het Zweedse platteland verschilt zelfs niet veel van de Australische outback of de Amerikaanse Mid West. Het wemelt er ook van rednecks die dwepen met Elvis en chroom, maar ook met kleine tot afschuwelijke criminaliteit. De blonde Zweden geven zo hun eigen invulling aan het begrip white trash, waar politieagente Lisa mee te maken krijgt én in haar jeugd zelf deel van uitmaakte. In Zweden bestaat er zelfs een woord voor: raggare. Een bijeenkomst van raggare-adepten van Amerikaanse oldtimers, het jaarlijkse Motorcity-festival, is het decor van dit misdaadverhaal dat de lezer regelmatig op het verkeerde been zet. Berthet maakt slim gebruik van door elkaar lopende verhaallijnen die zo gepresenteerd worden alsof ze er maar één zijn. En hij slaagt erin om na de ontknoping daar nog een verrassende en schokkende schep bovenop te doen. Heerlijk om zo misleid te worden...

Je merkt dat Berthet er weer zin in heeft en zijn best doen voor deze reeks, wat met bijvoorbeeld Yoni of Nico wel anders was. Met zorg en in zijn kenmerkende klare lijn worden de personages en hun omgeving weergegeven, waarbij veel aandacht wordt besteed aan kadrering en inkleuring (door Dominique David). De Brusselse oldtimer (Berthet is inmiddels zestig) heeft met Zwartlijn een derde adem gevonden, maar inhaleer niet te diep: de diepe en donkere dieseldampen van Motorcity zijn niet bevorderlijk voor de geestelijke gezondheid...