Van de twee Mauricen, Rosy en Tillieux, speelden hun Baard en Kale-verhalen tot nu toe telkens haasje over in deze niet-chronologisch uitgegeven reeks. In de praktijk betekent het dat Stomp-verhalen met waanzinnige allures in soms exotische decors netjes worden afgewisseld met grotere detectiveavonturen met Brits flegma. In Stomp Leidt de Dans staan voor het eerst vier in plaats van drie verhalen opgenomen. In de reguliere albumreeks volgen ze elkaar op als de delen 10 tot 13. Ze dateren uit de periode 1965-1967.

In De Pijlen van Nergens draagt Stomp voortdurend een andere vermomming terwijl hij een vergeten raketlanceerbasis uit de Tweede Wereldoorlog weer in gebruik wil nemen. Pas op het einde (oeps, verklapt) wordt duidelijk dat achter de naam Trock de identiteit van de altijd weer falende meesterschurk schuilt. In De Rare Pop leidt een onstuimige trap van Kale op een bal door het raam van een villa via een sliert netelige (slapstick)situaties naar een gevangenschap in een militaire gevangenis in een ver land. Daarop volgt een tweede reeks avonturen in een snel tempo.

In De Rare Pop komt Stomp niet voor. Scenarist Rosy ondervond door de roep van de lezers dat zijn creatie een even onvermijdelijke figuur was in de reeks als Olrik in Blake en Mortimer. Daarom zien we Stomp in De Ontwaakte Toar en De Grote Strijd weer als zijn nadrukkelijk megalomane zelve. In De Ontwaakte Toar helpt hij in Bretagne een gigantische, mechanische ridder weer op de been. Hoe hij met die logge reus precies wil overheersen, is niet duidelijk en ook niet echt goed uitgewerkt, maar op zijn destructieve pad handelt hij wel als een soort metalen Godzilla.

De Grote Strijd overklast alle andere in deze integrale gebundelde verhalen. Stomp wordt in het bijzijn van Baard en Kale (die in een droom een eerste keer wordt uitgenodigd) gevierd omwille van een ongelofelijke ontdekking waar de hele mensheid van zal profiteren. Het zou het begin zijn van een nieuw tijdperk van vrede en geluk. Stomp is zelfs bereid om Baard en Kale te vergeven dat ze altijd zijn twee gezworen vijanden zijn geweest. Dat is wel het toppunt! Maar zodra de met vele vragen worstelende speurders inslapen, krijgen ze vreemde dromen waarin Stomp een leidende rol vervult. Dit verhaal is niet alleen het beste in deze bundel, het is ook het vreemdste en misschien wel het meest bizarre in de hele reeks. Maar wel meeslepend en origineel. Hier gebeurt duidelijk iets wat aanslaat. Ook de inkleuring, met veel meer sfeer, kleurschakeringen en patina, wijkt af van de vorige verhalen. Op pagina 161 staat helaas nog de Franse reeksnaam Tif et Tondu, maar we moeten Arboris deze vergetelheid vergeven.

Het extra dossier verklaart enkele motivaties van Maurise Rosy voor de insteek van zijn verhalen en verzamelt prachtige illustraties en schilderijen van Will, wiens werk in deze periode op hoog niveau bijft. Het dossier is voor een keer niet uitgebreid (er staat wel een album extra in, remember?), maar er volgt nog een reeks integrales waarin op andere facetten van de auteurs, hun samenwerking en de klassieke stripreeks wordt ingegaan. De zesde integrale bundelt behalve de laatste twee lange verhalen van Rosy ook een viertal kortverhalen en het pas later in een regulier album opgenomen De Schim van de Samoerai. Iets om naar uit te kijken!