Hoewel Wollodrïn een onversneden fantasyreeks is, ontwaarden we in vorige delen toch ook referenties naar andere genres. Het eerste deel van het tweede tweeluik had de allures van een western (in het bijzonder de film Stagecoach) terwijl het vervolg een radicale zombiestrip was. Het derde tweeluik is weer meer de fantasybeginselen toegedaan en plooit zich braaf naar het immense voorbeeld van The Lord of the Rings, temeer omdat de strijd tussen elfen en dwergen en hoe het tussen die twee volkeren foutliep wordt aangesneden. Ook in Hij die Slaapt werken een elf, die zijn geheugen verloor, en de jonge dwerg Tridïk, die zo nodig een zeldzame bloem aan zijn geliefde wil schenken, uit dankbaarheid voor elkaars hulp samen. De dwerg wordt ingehaald door zijn vader en zijn krijgers die de vermiste jongen terug wilden vinden. Ondertussen ontdekte Tridïk een bijzondere kracht die zowel voor zijn volk als voor de elfen van een onschatbare waarde is.

Elfen, dwergen, orcs, een reuzespin,... We mogen het nu ook niet te veel met Tolkiens nalatenschap vergelijken. David Chauvel speelt de relatie tussen de overgevoelige Tridïk en de gevoelloze Haffanen heel goed uit. In diverse scènes waarin beide karakters botsen, levert dat dikwijls een glimlach op je smoel op.

Chauvels beheerst de technieken om zelfs op automatische piloot met straffe intriges te komen. Maar dan het tekenwerk... Dat blijft toch van een fenomenale grandeur. Jérôme Lereculey besteedt bijzonder zoveel zorg aan de uitwerking van zijn personages, hoe ze eruit zien, hoe ze gekleed zijn, hoe ze zich gedragen en dat allemaal in decors waarbij we je opdragen om daar toch wat langer bij stil te staan dan je doorgaans doet. Laat ons een lijstje opstellen met de beste realistische striptekenaars van de eenentwintigste eeuw en Lereculey zetten we daar met stip op. We kunnen ons geen striplandschap meer voorstellen zonder de bijdrage van de onlangs 47 jaar geworden Bretoense tekenaar, hoewel zijn andere, ondertussen afgeronde reeks Golias ons (meer door het scenario) enigszins tegenviel. Wollodrïn is na zijn Keltische epos Arthur zijn voorlopige orgelpunt. Maar hij heeft vast nog veel meer en grootsere dingen in zijn mars. Afwachten maar. In elk geval krijgt hij mooi de hulp van inkleurster Lou die met een bedachtzaam, rustig kleurenpalet en overwegend veel natuurtinten er mee voor zorgt dat Wollodrïn een toonbeeld in het fantasygenre is geworden.

Een vierde tweeluik staat al op stapel. In juli 2016 verscheen alvast het Franse deel 7.