Prestige bundelt drie sf-verhalen van de voor ons volslagen onbekende, Tsjechische auteurs Michal Suchánek en Ondrej Neff. Beiden zijn in het sf-genre niet aan hun proefstuk toe, maar Huiver zonder Hoop is hun eerste in het Nederlands vertaalde werk.

De langere verhalen Morgen voor een Verschrikkelijk Geluk en Eind Goed Al Goed bufferen het kortere Idee van een Miljoen waarover niet veel valt te vertellen. Een systeem van computers in een ruimteschroothoop wil een aankomend ruimteschip overnemen. Aan boord breekt er een discussie en vervolgens ruzie los over de te nemen beslissingen.

Morgen voor een Verschrikkelijk Geluk gaat over een verboden liefde tussen een mens en een "stinker", een vrouwelijk buitenaards wezen dat er gewoon uitziet als een menselijke vrouw, ware het niet dat Odona een vreemd voorsteven met drie rare tepels heeft en rare dingen in haar hoofd heeft zitten. Beide geliefden worden door de confederale politie opgepakt en veroordeeld tot therapeutische gevangenschap op een gevangenisruimteschip waar andere "steloseksuelen" van hun affectie voor buitenaardse geslachten moeten genezen worden. De cipier die hun wegwijs maakt, heeft zelf een afwijkende geschiedenis. Maar Odona's komst beroert de gemoederen en de situatie escaleert.

In Eind Goed Al Goed wordt een fotograaf bejubeld in een talkshow in het jaar 2102. Hij won net de eerste prijs in de World Press-fotowedstrijd in de categorie historisch verhaal. Hij legt uit hoe hij als tijdreiziger een SS-officier in het concentratiekamp van Auswitch als gastlichaam uitkoos. In diens gedaante kon hij tijdens de Tweede Wereldoorlog de verschrikkingen ter plaatse op de gevoelige plaat (via een in zijn oog gemonteerd fototoestelletje) vastleggen. Maar al bij al vond hij de foto's van Joden die uit een trein worden geleid en een berg lijken niet onthutsend genoeg. Hij kreeg een vrouw in het oog die haar kind aan hem toevertrouwt. Wat er dan gebeurde, kunnen we geenszins verklappen, maar het krijgt nog een staartje in het heden van 2102.

Het eerste en het laatste verhaal schikken zich prima naar de geplogenheden van het sf-genre met goed gevonden climaxen, het soort pointes dat een tijdje nazindert en dat je doet nadenken over actuele thema's, van tolerantie tot sensatiezucht. En dat is altijd een troef voor de betere sf-verhalen.

De cleane tekeningen van Suchánek deden ons af en toe denken aan een realistischer variant van Daniel Torres' klare lijn-strips die in de jaren 1980 in hetzelfde genre ook het beste van zichzelf liet zien in zijn reeks Rocco Vargas. De zorg die Suchánek aan de dag legt in de kledij en vormgeving van de personages of de machines en ruimtetuigen maken het extra aangenaam om Huiver zonder Hoop een verdiende kans te geven.