Verdomme. We kregen een krop in de keel. Van een kinderstrip, dan nog. Tedoeme.

Al bijna vier jaar woont Zita in kamer 612 van het Le Goffziekenhuis. Leukemie is een smerige ziekte. De dokters weten niet hoe ze haar kunnen genezen. Haar moeder ziet het niet echt meer zitten. Maar erger voor het dertienjarige meisje is dat haar borstjes maar niet willen groeien. Bovendien denkt iedereen door haar kale kop dat ze een jongen is. En als er één ding is waarvan Zita over de rooie gaat, is het dat wel. Maar vandaag draait het niet rond haar of haar ziekte. Vandaag wordt haar kamergenote Evelien geopereerd. Eindelijk zal ze van die hersentumor afraken! Dat wordt feesten!

Kanker. Ziekenhuis. Dood. Hoop. Leven. Nee, een vrolijke verzameling onderwerpen voor een stripreeks is het niet. Maar scenarist Zidrou, die nog eens in grote doen is, maakt met zijn tedere humor het ziekenhuis met haar wrede ziektes menselijk en tastbaar. Nooit wordt het pathetisch, nooit wordt het vrijblijvend, want kanker is wat het is. De eenvoudige tekeningen van Ernst zijn helder, vrolijk maar nooit vrijblijvend. Samen met de frisse inkleuring zorgen ze voor extra luchtigheid. Dit is duidelijk geen haastwerk.

Het is een hele kunst om zo'n zwaar onderwerp hapklaar te vertalen naar een kinderstrip. Als het resultaat dan nog een verdomd goede strip is, dan is dit helemaal klasse. Dit is ongetwijfeld het sterkste deel van een essentiële jeugdreeks.