1916... Veel is er nog niet veranderd voor onze acht vrienden. Ze staan nog steeds tot aan hun knieën in de drek van de loopgraven en zijn elke dag bezig met overleven. Versterkingen arriveren, een detachement uit Senegal vervoegt de troepen. Arsène heeft het er niet op staan: hij refereert naar hen als een bende bavianen, zijn dedain stroomt van de pagina's. Als simpel dorpsmannetje blijft hij schrik hebben voor het onbekende, al zou je denken dat twee jaar oorlog ook die grens wel zou hebben vervaagd. In de Eerste Wereldoorlog blijken de Fransen trouwens 134.000 Afrikaanse soldaten hebben ingezet, een feit dat na de oorlog nogal snel vergeten werd...

Jean David Morvan en Igor Kordey behandelden dezelfde thematiek ook al eens in hun helaas onvoltooid gebleven topreeks Aan het Front. Kozen zij vooral voor de in your face-aanpak, hier mag het net dat beetje omfloerster.

Ook na vijf delen heeft deze reeks nog niks van haar frisheid verloren. Eric Corbeyran blijft er in slagen om een eerlijk en realistisch verhaal neer te pennen. Door zich ook te concentreren op de achterblijvers, onder meer via enkele uitgekiende flashforwards, blijft de overkill uit waar gelijkaardige series nogal eens aan durven lijden. Bovendien krijg je nu voor een eerste keer echt te horen dat niet alle leden van het octet er zonder kleerscheuren van afkomen. Tussen de regels moet je jammer genoeg ook constateren dat er op honderd jaar tijd niet veel veranderd is en dat we — ondanks het www en een overdosis sociale media — nog het liefst de ons-kent-ons-mentaliteit aanhangen, alle goede voornemens ten spijt.

Het tekenwerk van Étienne Le Roux (personages) en Loïc Chevallier (decors) blijft ook nu weer van een hoog niveau, ondanks het strakke tempo dat ze zichzelf hebben opgelegd.

En zo laten we de loftrompet nog maar eens schallen: deze 14-18 blijft nu eenmaal op alle gebied een topper in en buiten het genre!