Onze schoonbroer (voor Nederlanders: zwager) is gek op Hazes. Op een feestje om het tienjarig huwelijk met onze zus te vieren, waagde hij zich aan een live performance van André Hazes' Zij Gelooft in Mij. Dat huwelijk is inmiddels om zeep. Met veel meer Schmerz vertellen Ben Westervoorde en Jan-Willem de Vries in drie delen — met de titels Bloed, Zweet en Tranen naar een lied van Hazes — niet minder dan het leven van Nederlands grootste volkszanger. Ze gaan de jammerlijke episodes niet uit de weg en belichten in het eerste gedeelte van deze eerste vertelling vooral de moeilijke relatie met zijn drankzuchtige vader en zijn eerste succesjes, eerst nog op een kistje op de markt waar hij ontdekt wordt en diezelfde avond nog het podium mag delen met Willy Alberti en Rita Reys voor een bomvolle markt. Na zijn niet echt prettige jeugdjaren volgen we Hazes' verdere klim naar het eerste succes, van zingende cafébaas naar zijn eerste plaatje, en de relaties die hij aanknoopt.

De auteurs bouwen hun stripbiografie niet op als een ergerlijk "en toen gebeurde er dit en toen gebeurde er dat", maar ze bieden Hazes' levensverhaal aan in porties feitelijke vertellingen met oorzaak en gevolg die doorheen het hele album naar indrukken en eigen gedachten bij je hengelen in plaats van die pertinent op te dringen. De toegankelijke tekenstijl met een sepiapalet loodst je met gemak door de keuzes die Westervoorde en de Vries hebben gemaakt. En je weet gewoon dat het de juiste keuzes zijn.

Er bestaan al een hoop boeken, theatershows, een speelfilm, documentaires en andere vormen om het leven van Hazes te vertellen. Dit is de eerste keer dat het als een strip gebeurt. Op de backcover en het dossier achterin wordt er een paar keer geponeerd dat deze biografische vorm misschien overbodig is, want er bestaat toch al veel over Hazes, maar dat de auteurs de lat niettemin hoog hebben gelegd. Die uitleg vinden we overbodig. Daar zal wellicht elke lezer zelf wel achterkomen, het hoeft niet expliciet en herhaaldelijk benoemd te worden alsof het een excuus is voor het lef dat de auteurs hebben om zomaar met hun visie op Hazes af te komen. Zeg maar niets meer, denken we dan. Dit is niet mààr een stripverhaal, Westervoorde en de Vries en hun uitgevende mecenas Silvester, mogen hier verdomd trots op zijn.