PETER PAN 6
Het Lot
Régis Loisel • Arboris
48 p. (SC)
|
|
| Uiteengespatte jeugdherinneringen |
|
Uitkijken naar de nieuwe Peter Pan? Neen, dat deden we al lang niet meer. Deel na deel werden onze fijne Disney-jeugdherinneringen botweg aan gruizelementen geslagen. Peter Pan bleek een ijdel ettertje, fee Tinkelbel een jaloers onding en kapitein Haak een pathetisch oud mannetje. Enkel de krokodil kon nog wat rekenen op ons respect, maar om hem daarvoor te omarmen, neen dat gaat zelfs ons te ver. Bovendien is in dit zesde — en slotdeel het hek helemaal van de dam.
Zowel Haak als Peter weigeren de brute realiteit onder ogen te zien en blijven — als kleine kinderen — angstig wegvluchten in hun droomwereld. Haak dobbert doelloos rond, zijn kind opnieuw in de steek latend. En Peter zoekt opnieuw steun bij zijn ideaalbeeld van dé moeder, verpersoonlijkt door een verfomfaaide foto. Sluw laat hij één van de andere weeskinderen elke avond zijn foto bijhouden. Enkel de zorgzame Wendy en haar kleine broertje John geloven niet in die tweedimensionale illusie. En dit zeer tegen de zin van Tinkelbel die elke vorm van realisme van het eiland wil bannen. En dan bepaalt Het Lot dat John de foto mag bijhouden.
Loisels Peter Pan is allerminst een ode aan de onbedorven kinderziel. Toch slaagt de Fransman het onderwerp uit de knelgreep van ome Walt te rukken* en er een monumentale volwassenenstrip van te maken. Zelden wist een stripreeks zo’n uitgebreid gevoelsspectrum geloofwaardig te verhalen: woede, hulpeloosheid, jaloezie, humor en wraak. Veertien jaar na het verschijnen van het debuut, blijven de dialogen aan je ribben plakken én de barokke tekeningen school maken. De sexy feeën met een maatje meer, de pakkende inkleuring op het ritme van de gevoelens, die nerveuze dynamiek,... maken de strip tijdloos. Beklijvend. Klassiek.
Maar de totale vernietiging van onze veilige tekenfilmherinneringen, blijven we Loisel altijd kwalijk nemen. Vandaar dat we — speciaal voor de luie lezers die enkel de eerste en de laatste zin lezen — ook neerpennen dat het dramatische hoogtepunt in dit slotdeel veel te vroeg komt en het naspel beter kon. Nah.
* Vraag maar aan Johan De Moor (Het Laatste Jungleboek), Barbucci (Sky Doll) en Guarnido (Blacksad) hoe beklemmend de Disney-erfenis kan zijn. |
|
| > WOUTER PORTEMAN — september 2005 |
