De eerste Blauwbloezen-strip die we ooit gelezen hebben, was De Hoogvliegers van de Cavalerie. We zagen hem liggen in de lokale krantenwinkel, die normaal vooral de Sussen en Wissen van deze wereld promootte en ondertussen ook alweer een dikke twintig jaar verdwenen is. We keken gebiologeerd naar de cover: cowboys en een luchtballon leken ons namelijk niet echt een gouden combinatie. In de loop van de jaren verzamelden we geleidelijk aan de volledige collectie en ook nu pakken we nog elk jaar uit gewoonte het laatste deel van de reeks mee bij de stripboer.

Het is fascinerend om te zien hoe Raoul Cauvin een fait divers uit de Secessieoorlog steeds weer weet uit te bouwen tot een geloofwaardig scenario. Toegegeven, heel veel leesvoer is er aan de laatste albums niet meer aan, maar dan is het nog altijd smullen geblazen van de degelijke en uit de duizend herkenbare tekeningen van Lambil (Willy Lambillotte). Omdat we het zelf in onze tienerjaren nogal moeilijk hadden met de redelijk karikaturale aanpak van originele tekenaar Louis Salvérius, waren we dan ook zeer benieuwd naar dit hommagealbum, gewoon al om te zien hoe andere tekenaars de personages naar hun hand zouden zetten.

En ja hoor, dat hebben ze goed gedaan, al durft de aanpak nogal eens wisselen. Zo kiezen de scenaristen Sti en Denis Goulet resoluut voor de slapstick, terwijl Renaud Collin een pakkend verhaaltje neerpent over een ontvoerd indianenmeisje. Olivier Frasier en Joris Chamblain werken een scène uit die niet zou misstaan in een Comanche- of Durango-album en Aimée de Jongh (de enige vrouwelijke én Nederlandstalige vinger in de Blauwbloezen-pap) vergast ons dan weer op een ontroerend dierenverhaal rond Blutch' sidekick Arabesk. Zo biedt elk van de dertien verhalen een heel eigen invalshoek op een reeks die ondertussen bijna vijftig jaar oud is en waarvan ondertussen net het zestigste album is verschenen.

Ook al geven alle auteurs hun persoonlijke draai aan Blutch en Chesterfield, je ziet telkens weer het diepe respect voor het origineel. Zelf waren we erg onder de indruk van het verhaal van Olivier Dutto die hier een perfecte tragikomische spreidstand maakt en ons zo nog eens de typische kwaliteiten van de reeks onder de aandacht brengt.

Lambil en Cauvin hebben al lang hun plaatsje verdiend op de BD Walk of Fame, maar gezien hun gezegende leeftijd (ze hebben respectievelijk 80 en 78 jaar op de teller) is elk nieuw Blauwbloezen-album een geschenk uit de hemel. Nu we deze prachtige hommage hier voor ons hebben liggen, zien we de toekomst van de reeks weer net iets blauwer in.

*uit Blauw van The Scene