India. De zon scheen alsof ze een wedstrijd wou winnen. Meneer Prim, de secretaris van hare hoogheid de rani van Eschnapur, zweet zich te pletter. Maar het lot is hem vandaag goed gezind. Via Ebu Sarki vond hij eindelijk Kim Nelson terug. Na haar mislukte schattenjacht in Istanbul was ze een berooide avonturierster die maar al te graag naar India wilde komen om zich in de gunst te werken voor de vrouw van de maharadja. Gelukkig want de rani had haar nodig. Sinds een fanaticus haar vervloekt heeft, ziet ze eruit als een kind én kan ze niet meer ouder worden. Enkel iemand die de djinn door en door kent, kan die vloek opheffen. En zo vertrok Kim Nelson naar Afrika op zoek naar de zwarte parelvormige oorbel. In de parel zit namelijk een vloeistof die de vloek tenietdoet. Als Kim in haar taak slaagt, is de Ottomaanse schat van haar. En van Ebu Sarki...

De reeks Djinn begon als een bom. Uiterst sensueel, betoverend getekend en met een superbe Jean Dufaux die in de eerste cyclus aan de goede kant van het buitengewone bleef. Maar dan volgden we Jade naar Afrika en was het mooie liedje uit. Maar net zoals we Kerk en Leven alleen voor de foto's kopen, bleven we alsnog de reeks volgen. Je weet immers nooit. Gelukkig vond Dufaux met de India-cyclus de weg uit zijn zelf gecreëerde tunnel. De Spaanse Ana Mirallès leefde weer helemaal op, en de reeks kreeg haar tweede adem. Onze oren gloeiden weer, handjes werden klam en onze zinnen stonden weer op scherp. En dan was het gedaan. En je voelt dat zowel tekenares als scenarist het jammer vinden. Dit album raapt dan ook alle overblijvende draadjes op en verweeft ze tot een heel mooi smyrnatapijtje. Een mooi en waardig einde.

Met spijt in het hart slaan we de laatste pagina dicht. Jammer. Djinn is een reeks die bij ons altijd een belletje zal doen rinkelen.