1914. Een jonge Servische terrorist doodde een of andere aartshertog. Wat later viel heel het leven in Europa stil. Algemene mobilisatie! Alle mannen onder de vijftig jaar moesten vertrekken naar de slachtvelden. Op een idyllisch eilandje aan de Bretoense zuidkust viel het leven stil. De burgemeester zat met zijn handen in het haar. Dat de vrouwen nu maar het eiland moesten onderhouden, tot daar aan toe. Maar wie zou dan de post ophalen en rondbrengen? Zou dat geen taak kunnen zijn voor de ongelukkige Maël? Met zijn klompvoet kon hij nauwelijks gaan, laat staan ten strijde trekken tegen de Duitsers, maar fietsen lukt hem toch? En zo werd de jonge Maël de postbode op het eiland. Een goede keuze. Hij kon lezen en is lelijk en bedeesd genoeg om de vrouwen met rust te laten. Maar de oorlog blijft maar duren, en ook gepekeld Bretoens vlees heeft zijn zwakte. Bovendien hielp Maël het lot een handje door eigenhandig de brieven te censureren, te herschrijven of zelfs niet te bezorgen. Die mannen daar overdrijven met hun gezeur over die oorlog, of niet? En stilaan wordt het lelijke eendje een begeerlijke zwaan. Het begin van een ongelofelijk sprookje... voor zolang de oorlog duurt.

De Post- en Liefdebezorger — wat een suffe titel — is een ultieme feelgoodstrip. De vuile oorlog is veraf, de streek van Morbignan ziet er nog mooier uit dan vandaag en de teksten gaan rechtstreeks naar de onderbuik. Bovendien bezorgt de tekenstijl én inkleuring van de Bretoen Sébastien Morice je een instant vakantiegevoel. Dit is het ware leven. Dit is beter dan de wildste dromen uit de Flair. Dit is zoiets als toen we onze collega-recensent Wim en zijn bevallige eega voor het eerst zagen dansen op Radar Love. Een instant waw. Gezond jaloers. Dit is het. Maar hoe verleidelijk Morice ook tekent, het verhaal van Didier Quella-Guyot moddert ons iets te lang aan. Het leven kan toch zo roze niet blijven? Het is enkele obusinslagen verderop verdomme oorlog! Gelukkig bouwt de voormalig onderwijzer met een passie voor strips alsnog de nodige weerhaakjes in zijn verhaal. Niet elk lelijk eendje mag een mooie zwaan worden, toch? Of net wel?

Dit honderdtwintig pagina's tellend one-shot zet ons aan om ons sterk ontwikkeld cynisme overboord te gooien en voluit te genieten van deze mooie fabel. Soms is de oorlog mooi. Deze strip is prachtig getekend, lekker geschreven en zalig ingekleurd. De postbode heeft zijn start niet gemist.