Arthus Trivium was eind vorig jaar een absolute voltreffer. Een vervolg mocht niet lang uitblijven. Nu is het zover. Deel 2 is het slot van de eerste cyclus met epische gevechten en wraak in het Frankrijk van de zestiende eeuw. Met een personage als Nostradamus, de ziener die volgens betwistbare interpretaties de Wereldoorlogen, Adolf Hitler, Napoleon Bonaparte, het communisme en het hedendaagse terrorisme voorspelde, weet je dat je je op een fantasierijk domein stort. Maar in dit vervolgalbum hebben Juan Luis Landa en Sandro Raule wel heel wijd de poort naar de hel opengezet.

De drie leerlingen van Nostradamus, een geestig groepje met veel verhaalpotentieel, beschermen de jonge koning Charles IX tegen een legertje levende doden, demonen uit de hel. Ze worden aangevoerd door een trawant van een oude bekende van Nostradamus met een groot en krachtig geheim als inzet.

In een bepaalde mate deed de aanpak ons denken aan de betere jaren van De Rode Ridder door Karel Biddeloo. Hij zou hier ook wel raad mee geweten hebben. Je moet je in Arthus Trivium ook een weg banen door heel wat elementen die waanzinnig over the top zijn, liefst zonder je daarbij veel vragen te stellen of je verliest het spel. De geloofwaardigheid is ver zoek, maar verdomme, Landa en Raule overdonderen je met een dermate flitsend verteld verhaal met groots/grotesk strijdgewoel dat je je na verloop van tijd niet meer uit dat wagentje op de rollercoaster wil wurmen. Gewoon uitzitten tot het einde is niet aan de orde, onderweg moet je toch een paar keer een WTF?-moment hebben beleefd. Wie het liever wat historischer wilde, is bij Arthus Trivium niet aan het juiste adres.

Het ontzaglijk gedreven tekenwerk van voormalig kinderboekenillustrator en tekenfilmanimator Landa, die met deel 1 zowaar uit het niets kwam, is bedwelmend. Hij pakt op elke pagina uit met magnifieke standpunten, kennis van de anatomie, actie, kleur en zwier.

We hadden het al eventjes over het verhaalpotentieel van Nostradamus' leerlingen. Mochten we hen in de volgende albums wat beter leren kennen, zou dat de band met de reeks vergroten. Nu kunnen we ons inbeelden dat het losgeslagen karakter van de vertelling voor sommigen een te hoge drempel is.