Zeven ruiters zijn door de erfgraaf van een ooit welvarende, maar nu verlaten stad uitgezonden om een mogelijke, dodelijke betovering te verbreken die de kinderen bezeten maakt. In deel 2 hebben ze de Zuid-kaap bereikt en maken ze kennis met een verbindingsofficier wiens zoontje de ruiters niet gunstig is gezind. Het grondgebied van de kaap wordt betwist door Tsjetsjenen. In de buurt gebeuren nog steeds ongeregeldheden. Met de kwalijke gevolgen daarvan krijgen de ruiters te maken. Zelfs een nachtje met een meisje, dat een hoertje blijkt te zijn, op hun tocht leidt naar ongemakkelijke situaties. Van de zeven ruiters sneuvelt er één en een van de overlevenden twijfelt of hij zijn kompanen zal volgen. Maar dat is alweer leesvoer voor het volgende album.

Door Jacques Terpants realisme en geloofwaardigheid in de uitwerking blijven we er maar aan twijfelen of Zeven Ruiters een werkelijk historische reeks is. Knap, maar deze keer kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat de personages ons koud laten omdat ze overdreven plichtsmatig zijn. Dat maakt van hen een voor de hand liggende speelbal van anderen en de gevaren die ze moeten trotseren. In het fantasygenre zou dit hetzelfde zijn als een etappe waarop iets heftigs gebeurt, al of niet door toedoen van een memorabele schurk die de held van het toneel speelt. Die rol lijkt hier weggelegd voor commandant Sergueï Alramane van de regionale militie, een soort politiemacht. Hij is bepalend voor de loop van het verhaal en doet inderdaad iemand twijfelen aan de missie. Maar dit etappeverhaal had misschien sterker gekund met een steviger krachtmeting dan de personages op een volgende locatie te krijgen.