Het leven kan toch zo roze zijn. Het frêle meisje Aurora zit samen met haar prins Hector een kopje warme chocolademelk te drinken. De ijdele Hector voelt zich aanbeden. Een kusje hangt in de lucht. Maar net voor het moment suprême, drupt er een dikke klont in zijn chocolade. Het is het plafond dat als een pudding in elkaar zakt! Aurora en Hector spurten weg en kunnen ternauwernood ontsnappen. Buiten regent het pijpenstelen. Naast Aurora ligt een lijk van een jong meisje in het gras. Uit haar oren, mond en neus kruipen er allemaal kleine schattige kindjes. Het zijn de vriendjes van Aurora en Hector. Ze vluchten allen angstig weg uit het rottende lijk. De komende dagen houdt het bizarre kleine volkje zich in, op en rond het lijk op. Ze zijn hun huisje en voedsel kwijt. Aurora houdt er de moed in en neemt de organisatie op zich. Ze verdeelt het weinige eten en zorgt voor onderdak. Maar dat lijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan. De buitenwereld is niet zonder gevaar. Op zoek naar eten klimt er eentje in een vogelnest en nestelt zich tussen de krijsende roodborstjongen. Het meisje opent haar mond als de moedervogel. Die worm zal voor haar zijn! Het lukt, maar de snavel doorboort haar keel. Ze is dood. Even later wordt haar zusje meegenomen door een mier en wordt verorberd. Maar ook de minimensjes zijn allesbehalve schattig. De vraag is zelfs of ze niet wreder zijn dan de dieren die hen omringen. Of zijn de mensen die hen omringen de echte moordenaars? Wie heeft het meisje vermoord? Ja, wie?

Na hun Donjon Avondschemer-albums besloot het koppel Kerascoët iets totaal anders te doen. Marie Pommepuy-Kerascoët had bovenstaand geschift idee over een soort wreed Smurfenvolkje. Bovendien was dit voor Marie de ideale gelegenheid om nog eens uit te pakken met haar levendige kindertekeningen. Echtgenoot Sébastien vond het super zolang hij er maar zijn hyperrealistische stijl in kwijt kon. Al snel werd vriend des huizes Fabien Vehlmann meegesleurd in het project en verzorgde hij er de dialogen voor. Het resultaat is verbluffend. Grafisch begint deze strip als een aaibaar kindersprookje, maar dan komt Sébastien Kerascoët op de proppen met een hyperrealistisch rottend lijk als gigantisch decorstuk, en zo zijn we in een wel heel vreemd schouwspel terechtgekomen.

Vehlmanns dialogen zijn super, maar het scenario is er een dat er geen is. Alles — hoe vreemd ook — gebeurt gewoon. Nergens wordt er een antwoord gegeven. Het is gewoon zo. Enkel de kracht van de tekeningen én de dialoog telt. Het is enorm frustrerend om dit boek dicht te slaan zonder enig antwoord. Nee, ook op het eind van het verhaal weet je niet waarom het meisje dood is. Ook niet wie haar heeft vermoord, als ze dat al is gebeurd. En over het wrede knuffelvolkje weten we al helemaal niets. Leefden ze in het meisje toen ze nog leefde? Of net niet? Hebben zij haar misschien vermoord? Geen enkel antwoord geven Vehlman en Kerascoët ons. Na een avondje bezinktijd — ja, het boek blijft achteraf maar malen in je hoofd — maakte onze ergernis plaats voor een geweldig gevoel van opwinding. Mooi Duister is zonder meer het perfecte horrorsprookje. Elke uitleg zou de magie minder maken.

Mooi Duister is het vreemdste sprookje dat we ooit lazen. Lief, wreed, knuffelbaar en ronduit walgelijk. Ongetwijfeld een van de beste strips van 2016!