Saga Uitgaven legt zich tussen one-shots en het starten en snel afronden van tweeluiken, trilogieën en kortere reeksen graag toe op het uitgeven van integrales van oude reeksen. De hamvraag voor het bepalen van de oplage komt er altijd weer op neer hoeveel vraag daar naar is en — ook niet onbelangrijk — welke reeksen geschikt zijn voor zo'n integrale behandeling. Enkele inmiddels compleet uitverkochte integrales later weet de uitgeverij ons inziens de nichemarkt goed te bespelen. De nieuwste gok is De Minimensjes waarvan ondertussen acht Franse integrales bestaan met een steeds groeiend aantal pagina's.

Voor deze integrale reeks van De Minimensjes (voortaan zonder liggend streepje!) levert Saga Uitgaven naar het voorbeeld van Dupuis geen half werk. In deze reeks worden alle kortverhalen en lange avonturen chronologisch opgenomen, allen opnieuw geletterd en taalkundig gemoderniseerd. Nu kan je van bij het prille begin (her)ontdekken hoe de vork in de steel zit bij het verkleinen van die mannetjes, hun verhuis naar een nieuwe gemeenschap, de eerste korte en lange avonturen in en buiten die containers, interne en externe problemen en vervolgens een nieuwe, noodgedwongen verhuis. De ontmoeting met dokter Hondegger, de obligate geleerde in veel reeksen, vormt ook een hoofdstuk in de logica. Een weerkerende grap met het nevenpersonage Tarzan (een toepasselijke bijnaam) valt nu beter op door de opname van verhalen die niet door Dupuis in album werden uitgegeven.

Deze eerste bundel bevat nog niet de grootse avonturen waar hoofdrolspeler, piloot en driftkikker De Vries met zijn vrienden in latere albums in verwikkeld raken en waarin de cast, aangevuld met het domme blondje Grietje, op zijn plaats staat. Die avonturen brengen hen naar verre landen, op uitgestrekte oceanen tot zelfs in de ruimte. We herinneren je er ook aan dat Dupuis de laatste drie albums nooit heeft vertaald, het laatste deel verscheen bovendien bij een andere uitgever, maar zover zijn we nog niet. In deze eerste verhalen merk je al wel een enthousiaste zin voor humor, avontuur, kleur en techniek, het zwaar antimilitaristische karakter en het sterke concept van de door een meteoorfragment geminiaturiseerde mensen.

Veel van de kortverhalen verschenen pas in latere albums in de reeks of raakten niet in album uitgegeven na de eerste publicatie in het weekblad Robbedoes. Het lange Van Muizen en Minimensjes (met De Vries en een paar vrienden in een soort Expeditie Robinson-avontuur) verscheen enkel bij Farao, een voorloper van Talent. Voor de reproductie van een aantal verhalen was er helaas geen oorspronkelijk drukmateriaal beschikbaar waardoor er met scans van oude weekbladen gewerkt is. Er is een kwaliteitsverschil, dat klopt, vooral als je die legt naast de zuiverder gedrukte verhalen zoals De Uittocht, ooit het eerste deel van de reguliere albumreeks.

Uiteraard hoort er in deze integrale reeks een achtergronddossier bij met boeiende weetjes over de auteurs, de stripreeks en hun voorgeschiedenis. Je leert vooral dat niet alles van een leien dakje verliep. Scenarist Albert Desprechins' werk vormde snel een probleem terwijl de invloed van André Franquin op Pierre Serons tekenstijl zich als een juk zou wreken. Maar we hebben het hier in eerste instantie over gezamenlijk werk van een journalist en een debutant. We lopen nu wat voorop op volgende dossiers, maar we kunnen je verzekeren dat je Seron gaandeweg hoger zal inschatten een keer je de context van redactionele beslissingen, tegenkanting, misprijzen, maar ook vruchtbare samenwerking met bijvoorbeeld zijn oude leermeester Mittéï alias Hao zal begrijpen. En het moet gezegd, van alle Franquin-klonen of -na-apers was Seron in zijn tijd gewoon de beste.

Mochten we zoals ons overzicht van reeksen uit het weekblad Kuifje ooit beslissen om een gelijkaardige reeks over het weekblad Robbedoes op te zetten, dan hoort De Minimensjes beslist in het pantheon van de Franco-Belgische dikkeneuzenstrips. Nu is er alvast deze integrale om de herwaardering aan te wakkeren.