We naderen het einde, nog één album om terug de hoofdreeks te bereiken. In de eerste drie albums (Raïssa, De Afgehakte Hand van de God Tyr en Het Rijk van de Chaos) maakten we de coming of age mee van Wolvin. Ze vocht zich vrij van Aaricia, leerde haar duistere kant kennen en werd vrouw. Ondertussen had Aaricia de grootste moeite om zich staande te houden in het vijandige Vikingdorp, niet in het minst door de leugens van haar aanbidder Lundgen.

In de albums 4 en 5 blijft Wolvin de opstandige puber die naar het leven wordt gestaan door Crow — een oude bekende in mensengedaante —, maar ook door Lundgen. Er komen nieuwe personages bij zoals de mysterieuze genezer Skald, andere personages krijgen een grotere rol zoals de aap Yasmina en oude bekenden doen ook hun duit in het zakje zoals de god Vigrid die een belangrijke rol speelt in de hereniging van moeder en dochter. Godin Frigg kan hier echter niet mee lachen en verbant hem als zwarte alf naar Svatalfheim. Te vermelden valt ook dat Wolvin 'het metaal dat niet bestaat' vindt.

In het zesde album maken de 'eenvoudige' bosavonturen plaats voor de opbouw van een strijd op godenniveau. We krijgen een inleiding in de godenleer van de Vikings en zijn getuige van de voorbereiding op de strijd van de zwarte alfen, geleid door koningin Lolth, en de goden van Asgard. De alfen zien immers hun kans schoon nu Nidhogg, de slangbewaker van de wortels van Yggdrasil, voor duizend jaar verbannen werd naar de tussenwereld en ze er met de hulp van de verbitterde Vigrid in geslaagd zijn om Wolvin te misleiden en in het bezit te komen van het metaal dat niet bestaat, de enige materie sterk genoeg om de wortels van Yggdrasil af te hakken. Nidhogg bevrijden wordt dan ook het laatste redmiddel. En Wolvin neemt die taak op zich.

Oude bekenden maken hun opwachting zoals de sleutelbewaarster (en haar opvolgster), de dwerg Tjahzi, en ook onze oude vriend Volsung van Nichor, nog steeds gevangen in zijn glibberige gedaante.

Yann heeft het scenario mooi filmisch opgebouwd. De verschillende verhaallijnen worden netjes uitgewerkt tot de grote catharsis die we ongetwijfeld in het zevende en laatste album van Wolvin zullen krijgen. We eindigen met vier dijken van cliffhangers. Zowel Aaricia, Wolvin, Vigrid als koningin Lolth staat iets te wachten.

En is het scenario al top, de tekeningen zijn dat nog meer. We kunnen enkel herhalen dat Roman Surzhenko een meer dan waardige vervanger is van Grzegorz Rosinski.