ZILVEREN MAAN BOVEN PROVIDENCE 1
De Kinderen van de Afgrond
Eric Hérenguel • Glénat
72 p. (HC)
|
|
| Veel Kabbala, weinig wol? |
|
Sinds een hevig uit de hand gelopen cocktailavond in een niet nader te noemen Leuvens café koesteren wij een gezond wantrouwen voor alle soorten mengvormen. Het idee om twee genres als 'de western' en 'het fantasyverhaal' te vermengen lijkt ons dan ook even gedoemd als een B-dagtrip naar Plopsaland tijdens een nationale vakbondsactie. Ten onrechte, zo blijkt achteraf. Auteur Eric Herenguel (bekend van de barbarenreeks Krän) levert met zijn Zilveren Maan boven Providence een fantastische western af en dat in alle betekenissen van het woord!
1880. Providence, New Hampshire. Een dorpje in het oosten van de Verenigde Staten, waar koeien en mensen vredig naast elkaar leven. Kortom: een setting die erom sméékt om het decor van een reeks bloedige moorden te worden. En dat is dan ook exact wat er gebeurt. Eén voor één worden de dorpelingen op gruwelijke wijze om het leven gebracht. De plaatselijke sheriff, James Stuart, heeft — zoals dat nu eenmaal gaat met plaatselijke sheriffs — geen idee wie of wat er achter zoveel bloedvergieten kan zitten. Gelukkig voor de overwerkte wetsdienaar — en voor de mannelijke meerwaardezoeker — krijgt hij vanaf pagina drie hulp van de sexy en doortastende Mrs. Gatling. Zij en de sheriff komen er al gauw achter dat de moorden het één en ander met de bouw van de nieuwe dorpskerk te maken hebben. En dat de daders allesbehalve menselijk zijn...
Toegegeven, zo kort samengevat lijkt deze plot even verfrissend als de gemiddelde septemberverklaring van de Vlaamse regering. Zeker als Herenguel er nog wat flarden kabbala, de Orde van de Tempeliers en andere Dan Browneske spielereien tegenaan gooit, is de neiging om het album definitief op te bergen redelijk groot. En toch… Een mens blijft ondanks al deze manifeste gebreken voortlezen. Dat komt vooral door Herenguels perfect getimede humor en een tekenstijl die sterk doet terugdenken aan de gouden periode van de western. Je weet wel, toen iedereen uit Texas nog sympathiek was... |
|
| > DOMINIQUE BIEBAU — september 2005 |
