We zeggen het maar meteen, de ontstaansgeschiedenis van deze Suite Française - Storm in Juni vonden we interessanter dan de stripbewerking, maar lees alsjeblieft verder in plaats van nu al af te haken mocht je alleen geïnteresseerd zijn in leestips.

De in 1903 in Kiev geboren Joodse schrijfster Irène Némirovsky vestigde zich op haar zestiende met haar familie in Frankrijk. Ze verwierf enige faam en wekte zowel bewondering als polemieken door haar scherpe observaties "van een wereld op weg naar verwoesting". Tijdens de Duitse bezetting van Frankrijk werd het haar en haar gezin te heet onder de voeten. Het verderfelijke Vichy-regime vaardigde eerst publicatieverboden in, gevolgd door een arrestatie in 1942 en een one way ticket naar Auschwitz waar ze een maand later overleed. In de periode ervoor schreef ze nog snel twee manuscripten, het nu verstripte Storm in Juni en het eerder verfilmde Dolce, die de eerste twee delen hadden moeten worden van een geplande romancyclus in vijf delen en die een beeld — hààr beeld — gaven van de oorlog en de gevolgen ervan terwijl die zich voor haar ogen ontplooide. De manuscripten werden via Némirovsky's man aan hun dochters toevertrouwd voor hij in Auschwitz werd vergast. Er wachtte de dochters zelf ook nog een moeizaam lot en het duurde tot 2004 voor Némirovsky's laatste romans effectief een papieren uitgave kenden. Emmanuel Moynot (bekend van Nestor Burma) wierp zich op de ensemblecast van Storm in Juni om ze nogmaals op papier toe te vertrouwen, maar nu met een eigen visuele interpretatie als stripverhaal.

Het verhaal valt eenvoudig samen te vatten als het volgen van uiteenlopende personages die in juni 1940 de stad Parijs ontvluchten wanneer het Duitse leger oprukt. Tijdens de uittocht vervagen klasseverschillen tussen rijk en arm, oud en jong en blijkt er in elkeen een opportunist, een klootzak of een schurk te schuilen. Extreme situaties leiden naar extreme keuzes wanneer er noodgedwongen moet overgeschakeld worden op overlevingsmodus. Ondanks de onderliggende boodschap "dood gaan we toch allemaal" (een enkele keer door een dwaas ongeluk) gloort er voor sommigen een beetje hoop, een ontluikende liefde, een hereniging van een moeder met haar zoon,... Maar een veelzeggende uitspraak als "er komt geen lente dit jaar" drukt als een loden last op de meeste personages.

Moynot verstaat de kunst om met flair te vertellen, alleen koos hij daarbij niet voor de meest elegante oplossingen. Er valt nog iets te zeggen voor het haastige gekrabbel van de tekenstijl dat stevigheid mist, maar op zich de onvoorbereidheid van de uittocht weergeeft. We hadden het alleen heel erg moeilijk met de krasserige grijstinten doe bij ons overkwamen als een voortdurende ruis. Het is alsof je de hele tijd de tekeningen slecht krijgt doorgestuurd zodat er 'sneeuw' op het scherm te zien is.