Paparazzo Weegee (né Arthur Fellig) is een klein smeerlapke, maar hij verdient wel goed het zout op zijn patatten. De man heeft zich namelijk gespecialiseerd in het fotograferen van ongevallen en moorden en aarzelt niet om de stiff van dienst in een andere positie te leggen voordat ze in de bodybag terechtkomen, gewoon om een sprekender kiekje te kunnen maken. In de VS van de late jaren 1930 waren zijn beelden zeer gegeerd, maar toch droomde hij van een algemene erkenning die hem weg kon trekken uit die zelfkant van de maatschappij die hij met zijn camera op een unieke wijze wist vast te leggen.

Scenarist Max de Radiguès en tekenaar Wauter Mannaert schetsen geen al te proper beeld van de topfotograaf en zetten vooral zijn vele kleine kantjes extra in de verf. Op regelmatige basis smokkelen ze scènes uit de New Yorkse society in hun verhaal. Ons vielen vooral de filmaankondiging van Joy of Living en de serieus georkestreerde snapshot van de dames Kavanaugh en Decies op. We zien vooral een weifelende Weegee die ondanks een goed onthaalde boekpublicatie en contacten in Tinseltown niet kan verdoezelen dat hij diep in zijn binnenste een simpele downtown New Yorker is gebleven, alle drukdoenerij ten spijt. Maar al te graag vertelt hij telkens weer zijn verhaal over de gasexplosie, of hoe hij de fotobusiness is ingerold en lijkt te vergeten dat hij zo alleen maar de grote leegte etaleert. Of: hoelang kan een man blijven smachten naar het hogere, voordat het een ijle, zielige bedoening blijkt...

Weegee is zo een fijn en compleet album geworden dat zijn eigen thema's serieus overstijgt. Mannaert bekleedt stilaan een redelijk unieke positie in het Vlaamse striplandschap en weet na het eclectische El Mesías wederom te overtuigen. Een boek voor in de eindejaarslijstjes...