Leukemie, labiala schisis — de vertaling hiervan vind je in het verhaal, succes! — tumoren, hartaanvallen,... Leuk klinken de woorden alleszins niet. Toch probeert de dertienjarige Zita het beste van haar leven te maken in het Le Goff-ziekenhuis dat voor haar een beetje als een tweede thuis aanvoelt. Fleurig paradeert het meisje met leukemie door de gangen van het gebouw met haar nieuwe step en een zwaailicht. Ze bezoekt verschillende patiënten en geeft hen snoepjes, maar ze tovert vooral een glimlach op hun gezicht. Want geef toe, na negen jaar afzien ben je dat ziekenhuisbed in een kille kamer stilaan kotsbeu en wil je iets anders doen. Sterker nog: Zita wordt lid van het doktersteam, dankzij haar optimisme en haar levensvreugde. Het werkt aanstekelijk op de rest en het maakt alles wat draaglijker. Pluk de dag.

Voor de rest komen we net zoals in het eerste album terecht in een rollercoaster van sentiment dat het verhaal bij ons teweegbrengt. Ontroering, droefheid, maar vooral bewondering zijn de top-drie van de emoties die ons zijn bijgebleven. Van Zidrou weten we ondertussen al dat hij taboeonderwerpen op een kindvriendelijke manier kan overbrengen en ook hier weer slaagt hij cum laude. Alleen zijn we van Ernsts tekeningen niet erg overtuigd. Ze lijken te snel en met een té losse pols in elkaar geflanst. Met een iets strakkere tekenstijl zou deze reeks hele hoge toppen kunnen scheren. Toch raden wij Dokter Zita sterk aan, al is het maar puur voor dit scenario en het onderwerp.

We kijken uit naar het volgende deel, maar de titel voorspelt weinig goeds. Afspraak voor deel 4: Mevrouw De Dood.