"Man, man, man. Miserie. Wat kunnen die vrouwen zagen! Waarom moest ik in hemelsnaam vier dochters hebben? En waarom hebben hun moeders me verlaten. Alle vier dan nog. Ik, zo'n knappe man. Een succesacteur! En nu zit ik hier met die meiden... thuis te kijken hoe mijn wasmachine draait. Ja, roep niet zo. Ik kom al..." Kijk, dat kon ook een insteek geweest zijn voor de gagserie Dad. Maar deze vader is anders. Hij ziet zijn dochters doodgraag en stelt zijn grote doorbraak gerust wat uit om zijn meisjes alles te gunnen. Alles doet hij voor hen! Alles? Neen, hoe graag ze het ook willen. Hij zal zijn rug niet epileren! Of ze hem nu een gorilla vinden of niet.

Deel 1 van Dad was een absoluut schot in de roos. Een frisse, hippe tekenstijl in aandoenlijke Miami Vice-pastelkleurtjes die gecombineerd werd met een fijn, teder gevoel van humor. Dit was nog eens een echte strip voor iedereen van 7 tot 77 jaar. Het enige minpunt was de te trage aanloop. De eerste pagina's waren flauw en voorspelbaar. Pas een tiental gags verder kwam een brede lach op ons gezicht, om niet meer te verdwijnen. Het bizarre is dat dit tweede deel in hetzelfde bedje ziek is. Na het lezen van de eerste gags vroegen we ons beduusd af of we het eerste deel misschien gelezen hadden in een soort bedwelmende roes. Dit was braaf, voorspelbaar en oubollig. En dan plots was het er weer: de meerwaarde, de spitsvondigheid, de fijne humor. Deze keer kwam het bij enkele langere verhalen die bewijzen dat de reeks tonnen potentieel heeft.

Moesten we wennen aan Nobs gevoel voor humor? Kwam hij niet scherp genoeg uit de kleedkamer? Was er een te flauwe eindredactie? We hebben geen idee hoe het bij jouzit, maar wij hopen dat we bij het volgende deel wel onmiddellijk in een deuk liggen vanaf de eerste pagina's. Want één ding is zeker: ook deel drie schaffen we ons blindelings aan.