Met Marie-Leontine sluiten Raphaël Beuchot en Zidrou hun Afrikaanse trilogie af. Tevoren maakten ze de fel gesmaakte one-shots De Verhalenverteller en De Platenspeler. Onderling hebben de verhalen niets met elkaar te maken, behalve dat ze zich in Afrika afspelen, al wordt er eventjes geknipoogt naar de platenspeler uit dat one-shot.

Zidrou behandelt deze keer een delicaat, Afrikaans taboe: vrouwenbesnijdenis, waar nog elk jaar twee miljoen vrouwen wereldwijd (ook in Europa bij migranten) mee geconfronteerd worden. Je kon je verwachten aan een aangrijpende getuigenis en dat zit er ook in. Helaas stapelt Zidrou er ook enkele andere onderwerpen bovenop die wel eventjes aangereikt worden, maar die voor je ogen op de grond vallen omdat het te snel wordt losgelaten. Het nieuw soort kolonialisme van Chinese bedrijven op Afrikaanse bodem bijvoorbeeld of de jaloezie en nijd bij een zwarte terwijl een Chinese arbeider het aanlegt met Antoinette, de moeder van Marie-Leontine, die een voor haar vernederende ervaring overhoudt aan haar vrijpartij met Chinees Yue. Je ziet het, je bent er een toeschouwer van, en dan wordt er gwoon niets mee gedaan. Ook komen er heel wat nevenpersonages aan bod wiens rol in het verhaal uiteindelijk onbeduidend is. Zidrou had moeten doen wat Raphaël Beuchot met zijn tekeningen deed om naar een essentie te komen: weglaten, weglaten, weglaten. Echt meeleven met de personages gebeurde daarom niet. Jammer.

We geven wel ruimschoots toe dat Zidrou weer ontzettend sterke dialogen heeft geschreven. Hij springt economisch om met tekst die daardoor nog meer recht voor de raaps is. Als een collega van Antoinette, die alle twee werken voor een pakjesdienst, een gesprek met haar heeft nadat Yue Antoinettes beschadigde geslachtsdelen heeft gezien, rolt de volgende, rake dialoog uit hun monden:

— "Als de klant bij ontvangst vaststelt dat de goederen defect zijn of beschadigd, heeft hij het recht om zijn bestelling binnen de 3 werkdagen te retourneren op kosten van de firma Rapid' Colis." Dat staat bij de garantievoorwaarden. In kleine lettertjes, maar het staat er wel.

— Bij mannen hoef je de verpakking niet eens open te maken... Je weet vooraf al dat ze defect zijn.

Enkele scènes die werkelijk doordringen op het hoofdthema gaan gepaard met emotie en drama. Maar de vragen die je je erover stelt (het waarom van die besnijdenissen bijvoorbeeld) worden in feite pas in het aansluitend dossier aange-euh-sneden. Alleen al de cijfers en statistieken spreken boekdelen.

We willen geloven dat Zidrou er geen droogkloterig, didactisch verhaal van heeft willen maken met alleen maar een schrijnend portret van besneden vrouwen, maar de compensatie met een teveel aan vluchtige elementen die voor luchtigheid moesten zorgen, zit deze keer scheef. Het kan niet altijd een super-Zidrou zijn.